بررسی اثر کارواکرول بر روند ترمیم بافت ریه در موش‌های سوری مبتلا به دیابت نوع یک از طریق محور Nrf2/TLR4
Abstract
تاکنون اثر بخشی کارواکرول درمدلهای حیوانی دیابت و بیماری¬های ریوی در مطالعات مختلف ثابت شده است. اما با این حال مکانیسم اصلی اثرات درمانی این دارو مشخص نشده است. بنابراین در این مطالعه اثر کارواکرول بر روند ترمیم بافت ریه در موش‌های سوری مبتلا به دیابت نوع یک از طریق محور Nrf2/TLR4 مورد بررسي قرار گرفت.
روش کار: دراین مطالعه، 24 سر موش سوری نر بالغ به طورتصادفی به 3 گروه 8 تایی شامل گروه کنترل، گروه دیابت، و گروه دیابت + کارواکرول تقسیم شدند. به منظور القا دیابت در گروههای دیابتی، از تزریق داخل صفاقی تک دوز استرپتوزوتوسین (mg/kg50) استفاده شد. در گروه دریافت کننده کارواکرول، دو هفته بعد از القا دیابت، کارواکرول به مدت چهار هفته به صورت داخل صفاقی (mg/kbw50) یک روز در میان تزریق شد. 48 ساعت بعد از آخرین تزریق حیوانات با تزریق دوز بالای کتامین و زایلازین کشته شدند و بافت ریه آنها جهت بررسی¬های پاتولوژیک و بیان ژنهای مورد نظر خارج شد. برای بررسی تغییرات پاتولوژیک از رنگ هماتوکسیلین وائوزین (H&E) استفاده شد. برای بیان ژنهای مورد نظر از Real Time-PCR استفاده شد.
یافته¬ها: یافته¬های این مطالعه افزایش تغییرات پاتولوژیک،افزایش بیان TLR4، MYD88، TRIF و IRAK-1وکاهش بیان Nrf2 را در بافت ریه گروه¬های دیابتی در مقایسه با گروه کنترل نشان داد. تزریق کارواکرول باعث بهبود سطوح این پارامترها گردید.