بررسی اثر روش های مختلف آماده سازی سطحی ترمیم کامپوزیتی بر استحکام برشی باند براکت های ارتودنسی

Abstract

مقدمه: شکست باند براکت به ترمیم هاي کامپوزیتی در صورت عدم آماده سازي مناسب سطح کامپوزیت هاي مختلف روي میدهد. هدف: هدف از این مطالعه بررسی اثر روش های مختلف آماده سازی سطحی ترمیم کامپوزیتی بر استحکام برشی باند براکت های ارتودنسی می باشد. مواد و روشها: 180 مکعب کامپوزیتی در بلوک های آکریلی مانت شدند. نمونه ها ابتدا به مدت 14 روز در نرمال سالین 37 درجه نگهداری شد.سپس نمونه ها به صورت تصادفی به 12 گروه 15 تایی تقسیم شدند.برای آماده سازی مکانیکی گروه های 3،2،1و4 از فرز الماسی استفاده شد؛برای گروه های 7،6،5و8 از سندبلاست و گروه های 11،10،9 و 12 بدون آماده سازی مکانیکی باقی مانند.برای باند براکت به نمونه ها ،در نصف گروه ها(گروه های 9،6،5،2،1،و10)از کامپوزیت GC ORTHO CONNECT و در نصف دیگر از کامپوزیت Transbond XT 3M (گروه های 4،3،7،11،8،و12) استفاده شد.در نصف گروه هایی که از کامپوزیت GC ORTHO CONNECT استفاده شد از باندینگ G-Premio استفاده شد (گروه های 5،1و9) و در نصف دیگر از باندینگ استفاده نشد(گروه های 6،2و10).همچنین در نصف گروه هایی که از کامپوزیت Transbond XT 3M استفاده شد از باندینگ G-Premio استفاده شد(گروه های 3،7و11) و در نصف دیگر از باندینگ Transbond XT 3M استفاده شد(گروه های 8،4و12). پس از اتصال براکت دندان سانترال American به نمونه های کامپوزیتی با روش های گفته شده ، نمونه ها برای یک هفته دیگر در نرمال سالین 37 درجه نگهداری شد. برای اندازه گیری استحکام برشی باند به هنگام جداسازی براکت از سطح ترمیم های کامپوزیتی از دستگاه universal testing machine استفاده شد. همچنین ایندکس ادهزیو باقیمانده (ARI or adhesive remnant index) بررسی شد. برای مقایسه شکست و استحکام باند برشی براساس نوع آماده سازی و نوع کامپوزیت از آزمون آنالیز واریانس دو طرفه (در صورت نرمال) و آزمون کروسکال والییس (در صورت غیرنرمال) استفاده شد. برای موارد معنی دار آزمون آنالیز واریانس برای مقایسه دو به دو گروهها از آزمون تعقیبی توکی استفاده خواهد شد. برای مقایسه میانگین ها از تست ANOVA چند عاملی استفاده شد. سطح معنی داری در کلیه آزمون ها کمتر از 5 درصد درنظر گرفته شد. نتایج: استحکام برشی باند در روش سندبلاست بطور معنی داری کمتر از بدون آماده سازی مکانیکی بود. ولی با روش فرز مشابه است. همچنین اختلاف معنی داری بین روش فرز و بدون آماده سازی مکانیکی وجود نداشت. استحکام برشی باند در کاربرد باندینگ G-Premio بطور معنی داری بیشتر از کاربرد Transbond XT 3M و عدم استفاده از باندینگ است. همچنین استحکام در باندینگ Transbond XT 3M بطور معنی داری بیشتر از عدم استفاده از باندینگ است. نوع کامپوزیت تاثیر معنی داری بر استحکام برشی باند نداشت. بطور خلاصه نتایج نشان دادآماده سازی مکانیکی (p = 0.019) و باندینگ (p < 0.001) اثرات قابل توجهی بر استحکام برشی باند دارد، در حالی که کامپوزیت ندارد(p = 0.347). اثرات متقابل قابل توجه نیست و نشان می دهد که تاثیر هر عامل بر استحکام برشی باند مستقل از دیگران است. بررسی ایندکس ادهزیو باقی مانده نشان داد بیشترین فراوانی ایندکس ادهزیو 3 (تمامی ادهزیو بر روی کامپوزیت اولیه باقی مانده) در گروه 3 (کامپوزیت Transbond XT 3M، فرز، G-Premio bonding) با 7/66 درصد فراوانی و گروه 4 (کامپوزیت Transbond XT 3M، فرز، Transbond XT 3M bonding) با 7/46 درصد فراوانی و گروه یک (کامپوزیت GC ORTHO CONNECT ، فرز، G-Premio bonding) با 40 درصد فراوانی می باشد. بیشترین فراوانی ایندکس ادهزیو صفر (فاقد ادهزیوی باقی نمانده بر کامپوزیت اولیه) در گروه 6(کامپوزیت GC ORTHO CONNECT ، سندبلاست، عدم باندینگ) با 3/93 درصد فراوانی بود. نتیجه گیری: آماده سازی مکانیکی اثرات قابل توجهی بر استحکام برشی باند دارد. روش بدون آماده سازی مکانیکی در کنار استفاده از باندینگ G-Premio بیشترین استحکام برشی باند را دارد.نوع باندینگ اثرات قابل توجهی بر استحکام برشی باند دارد. استحکام برشی باند در روش استفاده از باندینگ G-Premio بطور معنی داری بیشتر بود.نوع کامپوزیت اثرات قابل توجهی بر استحکام برشی باند ندارد.اثرات متقابل(آماده سازی مکانیکی، نوع باندینگ و نوع کامپوزیت) قابل توجه نیست و نشان می دهد که تاثیر هر عامل بر استحکام برشی باند مستقل از دیگران است