عملکرد کلیوی و سطح سدیم و پتاسیم در ابتدای بستری برای تخمین میزان دیورتیک مورد نیاز در بیماران بستری‌شده با نارسایی حاد قلبی
Abstract
نارسایی قلبی یکی از مشکلات عمده سیستم بهداشتی درمانی هست. بستری‌های بیمارستانی از مشکلات اصلی این بیماران بوده و تأثیرات نامطلوبی روی بیمار و سیستم بهداشتی دارد. شناسایی عوامل مؤثر بر مدیریت بهتر این بیماران مهم بوده و می‌توانند در کاهش بار بیماری کمک‌کننده باشند. معمولاً مشکل اصلی در بیماران بستری‌شده با نارسایی قلبی، احتقان هست و درمان اصلی آن لوپ دیورتیکها می‌باشند. تخمین دوز دیورتیک موردنیاز ازنظر اداره بهتر این بیماران اهمیت دارد. هدف از این مطالعه، عملکرد کلیوی و سطح الکترولیت‌ها در ابتدای بستری برای تخمین میزان دیورتیک موردنیاز در بیماران بستری‌شده با نارسایی حاد قلبی می‌باشد.
روش کار و مواد: مطالعه حاضر از نوع توصیفی مقطعی با رویکرد آینده‌نگر می‌باشد و در سال 1402 و با مشارکت بیمارانی که با تشخیص نارسایی حاد قلبی در بیمارستان شهید مدنی (دانشگاه علوم پزشکی تبریز) بستری‌شدند، به‌صورت تمام سرشماری انجام شد. تمامی اطلاعات بیماران شامل سن، جنس، علت نارسایی قلبی، بیماری‌های زمینه‌ای، داروهای مصرفی، یافته‌های آزمایشگاهی، اکوکاردیوگرافیک، داروهای مصرفی در طی بستری و مجموع دوز فوروزماید مصرف‌شده ثبت شد. ارتباط بین عملکرد کلیوی و سطح الکترولیت‌ها در بدو بستری با میزان دوز کلی فوروزماید تجویزشده در بستری با روش‌های رگرسیون با استفاده از هوش مصنوعی و یادگیری ماشینی بررسی شد.
یافته‌ها: در این مطالعه 250 بیمار با نارسایی حاد قلبی بررسی شدند میانگین سنی بیماران 8/13±18/65 سال بوده و 65% آن‌ها را مردان تشکیل می‌دادند. میانگین BUN سرم 08/11±73/24 میلی‌گرم بر دسی لیتر و میانگین دوز توتال فوروزماید 46/223±88/540 میلی‌گرم بود. ارتباط معنادار بین BUN و مقدار توتال فوروزماید وجود داشت. (P=0.033)