بررسی تاثیر استعمال سیگار بر پیش آگهی بیماری بهجت در یک مطالعه کوهورت آینده نگر

Abstract

سیگار یک ریسک فاکتور برای بسیاری از بیماری های روماتیسمی و یک عامل تعیین کننده برای پیش آگهی بد در تعدادی از بیماری های روماتیسمی است. مطالعات قبلی نشان داده اند که در افراد سیگاری شدت و فعالیت بیماری بهجت بیشتر از افراد غیر سیگاری است. ولی مشخص نیست که تاثیر سیگار بر روی پیش آگهی بیماری و پاسخ به درمان چگونه است. مطالعه حاضر بر آن است که بصورت آینده نگر تاثیر سیگار بر روی پیش آگهی بیماری بهجت را ارزیابی کند. روش کار: سوابق پزشکی شرکت کنندگان مورد بررسی قرار گرفتند و مشخصات دموگرافیک، وضعیت فعالیت بیماری، تظاهرات بالینی و داده های مربوط به آسیب اندام ها از همه بیماران مبتلا به بیماری بهجت جمع آوری شد. سپس بیماران به مدت سه سال فالو آپ شدند. شدت بیماری بهجت بر اساس اندام های درگیر تعیین شد. بیماران مبتلا به واسکولیت شبکیه، یووئیت خلفی، پیودرما گانگرنوزوم، سلولیت، خونریزی گوارشی، سوراخ شدن روده، ترومبوز ورید عمقی (DVT) واسکولیت و درگیری سیستم عصبی مرکزی (CNS) به جز سردرد به عنوان بیماری شدید طبقه بندی شد. بیماران مبتلا به زخم دهان، زخم تناسلی، اریتم ندوزوم، فولیکولیت کاذب ، فلبیت سطحی، آرترالژی، آرتریت، سردرد، اپیدیدیمیت، اسهال مکرر و درد شکم کولیکی به عنوان بیماری خفیف طبقه بندی شد. در تعریف وضعیتهای مختلف مصرف سیگار نیز از شیوه‌ ای که سازمان جهانی بهداشت ارائه کرده است، استفاده گردید. در نهایت کیفیت زندگی بیماران نیز به کمک پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی ارزیابی شد. فعالیت بیماری بهجت با فرم فعالیت فعلی بیماری بهجت (BDCAF) اندازه گیری شد. در شروع طرح و سه سال پس از فالوآپ شدت بیماری، فعالیت بیماری، پاسخ به درمان و کیفیت زندگی ارزیابی شده و در نهایت این پارامترها در افراد سیگاری و غیر سیگاری مقایسه شد. یافته ها: مقایسه وضعیت فعالیت بیماری، تظاهرات بالینی و داده های مربوط به آسیب اندام ها، شدت بیماری بهجت و عوارض بیماری بین دو گروه بیماران سیگاری و غیرسیگاری بدون اختلاف آماری معناداری بود (05/0˂P)، افراد بدون عوارض چشمی در گروه بیماران سیگاری به صورت معناداری کمتر از افراد غیرسیگاری بود (044/0=P)، همچنین شدت عوارض چشمی در بیماران گروه سیگاری به صورت معناداری نسبت به بیماران گروه غیرسیگاری بیشتر بود (004/0=P).در سال های اول(014/0=p) و دوم (009/0=p) و سوم (003/0=p) میزان آسیب در بیماران سیگاری نسبت به بیماران غیر سیگاری به صورت معناداری بیشتر بوده است؛ همچنین تعداد افرادی که در سال سوم در گروه بیماران سیگاری (15 نفر-8/27 درصد) با تغییر استراتژی درمان مواجه شدند به صورت معناداری نسبت به تغییرات استراتژی درمانی در بیماران غیر سیگاری (10 نفر-1/14 درصد) بیشتر بود (048/0=P).