مقایسه نتایج جراحی سینوس پایلونیدال تحت گاید ویدیو با سرکوتر های هوک به صورتminimally invasive با روش روتین
Abstract
نتایج چندین مطالعه اخیر حاکی از آن بوده اند که کوترهای حلقوی توانسته اند در کوتاه مدت منجر به نتایج مطلوب و قابل قبولی شوند؛ با این حال در رابطه با استفاده از سرکوتر های حلقوی جهت درمان سینوس پایلونیدال در ایران گزارشی ارائه نشده است؛ لذا با توجه به نتایج مفید استفاده از سرکوتر های حلقوی برای سایر جراحی ها و عدم ارائه نتایج استفاده از این کوتر برای ردمان سینوس پایلونیدال در ایران، مطالعه حاضر با هدف نتایج جراحی سینوس پایلونیدال تحت گاید ویدیو با سرکوتر های هوک به صورت minimally invasive انجام شده است.
روش کار: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی شده و یک سوکور می باشد که پس از اخذ کد اخلاق و با مشارکت 40 بیمار کاندید جراحی سینوس پالونیدال انجام شد. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه جراحی روتین و جراحی محدود تقسیم شدند و بر اساس نوع گروه بندی، جراحی مربوطه برای آنان انجام شد. طول مدت مطالعه 24 هفته بود. سپس بیماران در هفته های دوم ( معاینه حضوری)، چهارم (پیگیری تلفنی) ، هفته پنجم (پیگیری تلفنی ) ، هفته ششم(پیگیری تلفنی) ، هفته هشتم(پیگیری تلفنی) و هفته دوازدهم(پیگیری تلفنی) و هفته بیست و چهارم ( معاینه حضوری) از نظر وضعیت بیماری بررسی شدند.
نتایج: شدت درد در تمامی زمانها به جز ویزیت های هفتم و هشتم، در گروه کنترل به صورت معناداری بیشتر از شدت درد در گروه مداخله بود (05/0˂P)؛ مقایسه توانایی نشست پس از جراحی در زمان های مختلف حاکی از آن بود که فقط در ویزیت اول (001/0=P) و دوم (009/0=P)تعداد افرادی که هنگام نشستن بدون درد بودند در گروه مداخله به صورت معناداری کمتر از تعداد افراد گروه کنترل بود؛ مقایسه توانایی راه رفتن بدون درد پس از جراحی در زمان های مختلف حاکی از آن بود که فقط در ویزیت اول (001/0=P) و دوم (041/0=P)تعداد افرادی که هنگام راه رفتن بدون درد بودند در گروه مداخله به صورت معناداری کمتر از تعداد افراد گروه کنترل بود ؛ مقایسه تعداد افراد نیازمند داروی ضد درد پس از جراحی حاکی از آن بود که تا ویزیت پنجم، تعداد افرادی که در گروه مداخله نیازمند داروی ضد درد بودند به صورت معناداری کمتر از افراد گروه کنترل بود؛ مقایسه تعداد افرادی که به زندگی عادی برگشتند حاکی از آن بود که تا ویزیت پنجم، تعداد افرادی که در گروه مداخله به زندگی عادی برگشتند به صورت معناداری بیشتر از تعداد افراد گروه کنترل بود(05/0˂P).