رضایت پرستاران مرکز آموزشی درمانی تحقیقاتی امام رضا (ع) تبریز از دوره های آموزش ضمن خدمت در سال 1402

Abstract

بیان مسئله: آموزش ، کارآمدترین ابزار و قویترین فرایند موجود براي انتقال دانش و مهارت به نیروي انسانی و تقویت آنان براي انجام وظایف می باشد. با توجه به تغییر و تحوالت روزمره و پیشرفت علوم و فنون فناوري و نیز تعدد مشاغل و حرف و براي جلوگیري از اتلاف منابع ، آموزش کارکنان از اهمیت ویژه اي برخوردار است و اجراي آن نیاز به برنامه ریزي و مطالعه دقیق براساس نیازهاي آموزشی کارکنان دارد . براي اینکه نیروهاي انسانی شاغل در سازمانها روزآمد باشند باید به طور مداوم آموزش ببینند . آموزش کارکنان از مهمترین عوامل بهبود نظام وفعالیت هاي هر سازمان است. آموزش ضمن خدمت یا همان آموزش حین خدمت پروسه ی آموزشی میباشد که فرد پس از استخدام در سازمان مربوطه با هدف دانش افزایی و افزایش مهارت های خود و کسب تجارب، ملزم به شرکت در این دوره ها میباشد. آموزش کارکنان به عنوان کلید اصلی توسعه هر سازمان، یکی از عوامل اصلی و ارکان مهم هر سازمان است که سازمان را به پویایی و اثر بخشی ميرساند[1]. بر همین اساس آموزش ضمن خدمت چیزی نیست، جزءتلاش هایی که در جهت ارتقای سطح دانش، آگاهی، مهارت فنی، حرفه ای و شغلی که فرد را برای انجام بهینه وظاایف و مسؤولیت های شغلی آماده میسازد[2]. لذا درک فزاینده، از اهمیت و نقشی که آموزش ميتواند در بهبود عملکرد نیروها و بهبود بازده سازمانی ایفا نماید سبب شده است تا منابع مالی، مادی و انسانی گستردهای صرف این آموزشها شود، به این امید که منافع و دستاوردهای ملموس عاید سازمان گردد[3]. پرستاران به عنوان یکی از اصلی ترین عناصر تشکیل دهنده بیمارستان بصورتی که دارای بیشترین ارتباط با بیمار و پزشک میباشند نیازمند کسب بروزترین اطلاعات میباشند تا در حیطه ی شغلی که در فعالیت هستند به بهترین نحو ارایه خدمت نمایند.این آموزش هم برای شخص خود پرستار و بیمار و مرکز درمانی حایز اهمیت میباشد به این دلیل که پس از بازآموزی پرستار هم وظیفه خود را به خوبی میداند هم حیطه فعالیتی خود را به همین دلیل احساس کارآمدی میکند و متقابلا رضایت بیمار را کسب میکند و برای بیمارستان به این جهت حایز اهمیت میباشد که رضایت بیماران برای هر مرکز درمانی حیاتی میباشد. در مطالعه ای که در دانشگاه علوم پزشکی تبریز صورت گرفت دوره های آموزش ضمن خدمت پرستاران در بیمارستان های طابعه این دانشگاه در 4 حیطه مرتبط با شغل،مدیریت،توسعه فردی و سازمان دسته بندی شده بودند،یافته های این مطالعه نشان دهنده آن هست که در بیمارستان های مورد مطالعه انتظارات پرستاران در خصوص برگزاری دوره های آموزشی برآورده نشده که همین امر منجر به ایجاد شکاف بین انتظارات و ادراکات پرستاران گردیده است[4]. با توجه به اینکه پرستاری یک تخصص پویا و در حال تغییر و تحول دایمی است،و پرستاران نیاز مبرم به آموزش های مداوم و ضمن خدمت جهت به روز شدن و آشنایی با روش های جدید مراقبتی دارند[5] و همچنین آموزش هایی که صورت میگیرد بایستی به نحوی باشد که شکاف اثربخشی بین دوره های آموزشی پیشین و دوره های آموزشی آتی کامل شود،بدین منظور بایستی آموزش ها در راستای خواسته ها و نیازهای پرستاران باشد بگونه ای که قبل از برگزاری دوره های آموزشی نیازسنجی انجام شود تا هم دوره های آموزشی مفید واقع شده باشند و هم رضایت پرستاران را در برگیرد.