بررسی ارتباط بین سطح D-Dimer و پبش بینی ترومبوز داخل دهلیزی در بیماران فیبریلاسیون دهلیزی

Abstract

فیبریلاسیون دهلیزی(AF) شایع ترین اختلال ریتم قلب می باشد و باعث افزایش مرتالیتی و موربیدیتی می شود. این بیماری می تواند باعث افزایش انعقادپذیری در دهلیزها شود که در این صورت بیمار مستعد آمبولی و عواقب بعدی خواهد شد. اکوکاردیوگرافی از راه مری(TEE) برای شناسایی ترومبوز دهلیز چپ بسیار دقیق است و می توان از آن در بالین با دقت بالایی استفاده کرد. جهت درمان ریتم فیبریلاسیون دهلیزی و ایجاد ریتم سینوسی به طور معمول از کاردیوورژن الکتریکی استفاده می شود که سریع ترین و موثرترین روش می باشد. کاردیوورژن خطر ترومبوآمبولیک قابل توجهی را در پی دارد که تا 10 روز پس از کاردیوورژن همچنان ادامه دارد. در این مطالعه بر آن شدیم تا از سطح d-dimer به عنوان روشی غیرتهاجمی جهت بررسی احتمال لخته ی داخل دهلیز استفاده کنیم. مواد و روش ها: در این مطالعه 100 بیمار فیبریلاسیون دهلیزی کاندید کاردیوورژن الکتریکی وارد مطالعه شدند. در روز انجام کاردیوورژن جهت اطمینان از عدم وجود لخته ی داخل دهلیزی برای بیماران اکوی مری انجام و در همان روز سطح d-dimer نیز چک می شد و در نهایت اثر پیش گویی کننده ی d-dimer جهت بررسی وجود لخته ی داخل دهلیزی طبق نتایج اکوی مری بررسی شد. نتایج: در هیچ کدام از بیماران وارد شده به مطالعه لخته ی داخل دهلیزی مشاهده نشد اما میانگین سطح d-dimer در افرادی که در اکوی آن ها SEC دیده شده بود به طور معناداری بالاتر از افراد بدون SEC بود (0.001= P value).