مقایسه ی بالینی و پاراکلینیکی بیماران با استاتوس اپیلپتیکوس مقاوم به درمان با موارد غیر مقاوم به درمان

Abstract

صرع پایدار وضعیتی اورژانسی میباشد که میتواند تهدید کننده حیات باشد. صرع پایدار مقاوم به درمان نیز به شرایطی اطلاق میگردد که در آن با وجود استفاده از بنزودیازپین ها و یک دسته دارویی ضد تشنج دیگر همچنان فعالیت تشنجی ادامه داشته باشد. در سال های اخیر میزان بروز این وضعیت افزایش داشته است. صرع پایدار مورتالیتی بالایی دارد و نیازمند درمان فوری جهت کنترل آن میباشد. این مطالعه در نظر دارد با مقایسه شرایط دموگرافیک و پیامد های بیمارستانی صرع پایدار مقاوم و غیر مقاوم و همچنین شناسایی عواملی که باعث مقاوم شدن صرع پایدار به درمان میشود به شناخت بهتر این دو وضعیت و در نهایت درمان به موقع آن ها کمک کند. روش ها: این مطالعه به صورت گذشته نگر انجام شده است. اطلاعات پرونده بیماران مراجعه کننده به بیمارستان رازی و امام رضا که از ابتدای سال 1395 تا 1400 مراجعه کرده بودند استخراج شد. در نهایت 300 بیمار در دو گروه صرع پایدار مقاوم و غیر مقاوم به درمان از نظر داده های دموگرافیک (سن و جنسیت بیمار) و داده های بالینی از جمله طول مدت استاتوس اپیلپتیکوس، درمان های مورد استفاده جهت کنترل تشنج، علل زمینه ای در موارد استاتوس اپیلپتیکوس مقاوم به درمان، نوار مغز و تصویربرداری های مغز بیماران، عوارض و میزان مرگ و میر بیماران مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج: در این مطالعه 300 بیمار شرکت کردند که از این میان 192 مرد و 108 نفر زن بودند تفاوت معنی داری میان داده های دموگرافیک بیماران وجود نداشت. یافته های MRI بین دو گروه تفاوت معنی دار آماری نداشتند. 18.3 درصد از بیماران صرع مقاوم به درمان داشتند. و از میان این بیماران 36.4 درصد مورتالیتی وجود داشت. مرگ و میر در گروه صرع پایدار مقاوم به درمان به طور معنی داری از گروه غیر مقاوم بیشتر بوده است ( P-value:0.001). عوارض بیمارستانی و مدت زمان بستری در بیمارستان نیز در بیماران با صرع پایدار مقاوم به درمان بیشتر اتفاق افتاد ( P-value: 0.001).