طراحی و ارزیابی سیستم مبتنی بر واقعیت مجازی برای درمان کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش¬فعالی

Abstract

خلاصه مقدمه: واقعیت مجازی به عنوان یک پارادایم نوظهور با قرار دادن بیماران در معرض تجربه یک محیط دنیای واقعی با محرک های مشابه، روش درمانی موثری را ارائه می دهد. هدف: طراحی و ارزیابی یک سیستم مبتنی بر VR برای درمان کودکان مبتلا به ADHD روش کار و مواد: این پژوهش شامل سه مرحله است: شناسایی الزامات بالینی و فنی، طراحی سناریوها بر اساس یافته‌های قبلی و ارزیابی بالینی نتیجه درمان. در مرحله ارزیابی، 30 کودک مبتلا به ADHD (11-7 ساله) به دو گروه تقسیم شدند- به گروه اول دوز استاندارد متیل فنیدیت (MPH) و به گروه دوم یک سیستم آموزشی شناختی مبتنی بر VR برای حدود دو ماه داده شد. قبل و بعد از مداخله، هر دو گروه با مقیاس درجه بندی والدین کانرز و آزمون IVA-2 مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته‌ها: در مجموع پنج ویژگی بالینی و فنی شناسایی شد که منجر به شبیه‌سازی محیط کلاس با هشت تمرین و محیط پارک با یک تمرین به همراه شخصیت معلم و سه دانش‌آموز شد. بر اساس تجزیه و تحلیل داده های مرحله ارزیابی، تفاوت معنی داری در بهبود علائم بین گروه مداخله و کنترل در نتایج آزمون IVA-2 وجود نداشت (05/0<P). اما در ادامه تجزیه و تحلیل نتایج CPRS رابطه معنی داری به خصوص در شاخص کلی ADHD مشاهده شد (003/0p<). همچنین بر اساس میانگین امتیاز، مشخص شد که گروه VR به تنهایی نسبت به گروه MPH قبل و بعد از مداخلات، میزان افزایش قابل توجهی در عوامل توجه و تکانشگری داشتند. نتیجه‌گیری: در مجموع می‌توان ادعا کرد که آموزش شناختی مبتنی بر واقعیت مجازی در مقایسه با دارودرمانی تأثیر مشابهی در بهبود برخی علائم کودکان ADHD دارد. با توجه به محدودیت ها، می توان از واقعیت مجازی برای درمان موارد خاصی از کودکان مبتلا به ADHD یا بررسی اثر هم افزایی آن به عنوان یک درمان کمکی با متیل فنیدیت استفاده کرد. کلید واژه ها: ADHD، آموزش شناختی، واقعیت مجازی، متیل فنیدیت، بازی جدی