ارتباط بین دانش و عملکرد پرستاران در خصوص انتقال به تغذیه دهانی در نوزادان نارس در بیمارستان‌های شهر تبریز، سال 1401

Abstract

چکیده مقدمه: یکی از بزرگترین مشکلات نوزادان نارس اختلال در تغذیه دهانی می‌باشد. نوزادان تا زمان دستیابی به مهارت‌های تغذیه دهانی نیاز به یک روش جایگزین برای تامین نیازهای تغذیه دارند و اغلب از طریق سوند معده تغذیه می‌شوند. پرستاران نقش مهمی در انتقال ایمن و موفقیت آمیز نوزادان نارس به تغذیه دهانی دارند. بنابراین ارزیابی دانش و عملکرد پرستاران در خصوص تغذیه دهانی نوزادان نارس می‌تواند اولین گام در جهت بهبود مشکلات تغذیه‌ای باشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط بین دانش و عملکرد پرستاران در خصوص انتقال به تغذیه دهانی در نوزادان نارس در بیمارستان‌های شهر تبریز انجام گرفت. مواد و روش‌ها: این مطالعه توصیفی همبستگی بر روی 189 پرستار شاغل در بخش‌های نوزادان و مراقبت ویژه نوزادان 9 بیمارستان شهر تبریز در سال 1401 به روش سرشماری انجام شد. ابزار گردآوری داده‌ها شامل سه پرسشنامه مشخصات دموگرافیک، دانش پرستاران در خصوص تغذیه دهانی نوزادان Girgin و Gözen و عملکرد پرستاران در خصوص انتقال نوزادان نارس به تغذیه دهانی بود. داده‌ها وارد نرم‌ افزار SPSSنسخه 24 شده و با استفاده از آزمون‌های پیرسون، کای دو، تی مستقل و آنالیز واریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. سطح معنی‌داری در همه آزمون‌ها 05/0 در نظر گرفته شد. یافته‌ها: یافته‌های پژوهش نشان داد که میانگین نمرات دانش و عملکرد پرستاران در خصوص انتقال به تغذیه دهانی در نوزادان نارس به ترتیب 12/8±26/63 از 100 نمره و 04/5±44/33 از 42 نمره بود. بین دانش و عملکرد پرستاران در خصوص انتقال به تغذیه دهانی در نوزادان نارس ارتباط آماری مثبت و معنی‌داری وجود داشت (027/0=p). همچنین ارتباط معنی‌داری بین دانش پرستاران و بیمارستان محل خدمت آن‌ها (02/0=p) مشاهده شد. بین عملکرد پرستاران و متغیرهای دموگرافیک ارتباط آماری معنی‌داری وجود نداشت (05/0<p). نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج مطالعه، سطح دانش و عملکرد پرستاران بخش‌های NICU و نوزادان در خصوص انتقال به تغذیه دهانی در نوزادان نارس در سطح متوسط و خوب می‌باشد. از یافته‌های به دست آمده می‌توان نتیجه گرفت که افزایش دانش پرستاران در زمینه انتقال نوزادان نارس به تغذیه دهانی، منجر به بهبود عملکرد آن‌ها می‌گردد. بنابراین پرستاران جهت تسریع انتقال نوزادان نارس به تغذیه دهانی مستقل، به ویژه تغذیه مبتنی بر نشانه و تحریکات دهانی- حرکتی به ارتقای دانش و مهارت‌های عملی نیاز دارند.