بررسی اثرات راپتینال در افزایش میزان حساسیت سلولهای رده MG-63 به داروی Paclitaxel

Abstract

اخیراً، مطالعات مختلف بر روی پتانسیل درمانی راپتینال، در بدخیمی‌های مختلف انسانی، از جمله استئوسارکوما، متمرکز شده‌اند. با این حال، مکانیسم های اساسی در اثرات ضد سرطانی با واسطه راپتینال هنوز به طور کامل شناخته نشده است. بنابراین، مطالعه حاضر به بررسی اثر راپتینال بر آپوپتوز ناشی از پاکلی تاکسل در سلول های MG-63 پرداخته است. مواد و روش ها سلول های MG-63 با پاکلی تاکسل، راپتینال و ترکیبی از هر دو تیمار شدند و زنده ماندن سلولی با روش MTT ارزیابی شد. بیان ژنهای Bax، Bcl-2 و کاسپاز-3 با استفاده از qRT-PCR ارزیابی شد. آپوپتوز نیز به روش فلوسایتومتری بررسی شد. نتایج پاکلی تاکسل منجر به مهار قابل توجهی از تکثیر سلولی به روش وابسته به دوز شد. ترکیب راپتینال و پاکلی تاکسل منجر به مهار قابل توجهی از تکثیر در مقایسه با تک تیمارها شد (05/0>P). راپتینال همچنین از طریق تعدیل بیان ژنهای Bax، Bcl-2 و کاسپاز-3 آپوپتوز را القا کرد. علاوه بر این، راپتینال آپوپتوز ناشی از پاکلی تاکسل را در سلول های MG-63 افزایش داد.