بررسی حساسیت آنتی بیوتیک های تک درمانی و درمان ترکیبی علیه انتروکوکوس های مقاوم به وانکومایسین (VRE)، جدا شده از نمونه های بالینی بیمارستان سینا، تبریز در سال 1401
چکیده
انتروکوکوس ها کوکسی های زنجیره ای و بی هوازی اختیاری است که به فراوانی از عفونت های بیمارستانی جدا می شود. سویه های مقاوم به وانکومایسین انترکوکوس به اکثر آنتی بیوتیک ها مقاوم است و گزینه های محدودی برای درمان عفونت های ایجاد شده توسط این سویه ها در دسترس است. یکی از راهکار های درمانی جهت غلبه بر سویه های مقاوم به وانکومایسین انتروکوکوس استفاده از ترکیب دو یا چند آنتی بیوتیک مختلف است. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثرات ترکیبات ریفامپین و وانکومایسین و فسفومایسین و وانکومایسین در شرایط آزمایشگاهی علیه ایزوله های مقاوم به وانکومایسین انتروکوکوس است.
مواد و روش کار
نمونه های بالینی بر روی محیط رشد اختصاصی تلقیح و ایزوله های باکتریایی با استفاده از روش‌های استاندارد میکروب شناسی شناسایی شدند. الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی 12 ایزوله مورد بررسی با روش دیسک دیفیوژن و حداقل غلظت مهار کننده گی با استفاده از روش میکروبراث دایلوشن تعیین شد. اثرات سینرژیک ترکیبات مورد مطالعه با تعیین ایندکس FIC با روش Checkerboard تعیین شد.
یافته ها
در مطالعه حاضر سطوح بالایی از مقاومت آنتی بیوتیکی مشاهده شد. هیچکدام از ایزوله های مطالعه شده به لینزولید مقاوم نبودند. اثرات ضد میکروبی آنتاگونیسم در هیچکدام از ترکیبات مشاهده نشد. بیشترین اثرات سینرژی در ترکیب فسفومایسین و ونکومایسین و پس از آن ریفامپین و وانکومایسین بود.