بررسی فراوانی و شدت براکسیسم در کودکان و نوجوانان 18-5 ساله ی مبتلا به اختلال بیش فعالی نقص توجه تحت درمان با متیل فنیدیت و آتوموکستین مراجعه کننده به درمانگاه های روانپزشکی کودک و نوجوان دانشگاه علوم پزشکی تبریز در سال 1401

Abstract

مقدمه: اختلال بیش‌فعالی – نقص توجه Attention deficit hyperactivity disorder (ADHD) یک اختلال عصبی- تکاملی است. این افراد پارافانکشن های دهانی بیش تری نسبت به عموم جامعه دارند. دو داروی پرکاربردی برای درمان ADHD، عبارتند از متیل فنیدیت و آتوموکستین که احتمالا می توانند با ایجاد تغییراتی در سیستم نوروترنسمیتر های مرکزی بر شدت این پارافانکشن ها از جمله براکسیسم تاثیر بگذارند. در این مطالعه بر آن شدیم تا تاثیر این دو دارو بر شدت براکسیسم و همچنین ارتباط شدت ADHD و شدت براکسیسم را بررسی کنیم. روش کار: حجم نمونه با در نظر گرفتن شیوع 57.6 درصدی براکسیسم و خطای برآورد d=0.2p, و خطای نوع اول 5 درصد 166 نفر برآورد شد. نمونه گیری به روش در دسترس انجام شده و افراد مبتلا به ADHD پس از بررسی معیارهای ورود و خروج بر اساس دارو های مصرفی در سه گروه متیل فنیدیت، آتوموکستین و بدون دارو قرار گرفتند. چک لیست براکسیسم و پرسشنامه ی کانرز برای افراد پرشد. برای آنالیز داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 21 استفاده شد. نتایج: میانگین نمره براکسیسم در پسرها بیشتر بود درحالی که اختلاف معنی داری بین میانگین سن، نمره کل ADHD و اجزاء آن در بین دخترها و پسرها مشاهده نشد. و همچنین گروه تحت درمان با متیل فنیدات بیشترین میانگین براکسیسم را داشتند. با افزایش نمره ADHD نمره براکسیسم نیز افزایش یافت. اختلاف معنی دار آماری از نظر میانگین نمره ADHD در بین گروههای براکسیسم (شدت) مشاهده شد (p=0.004). میانگین نمره ADHD در بین گروههای بدون براکسیسم با براکسیسم خفیف و گروه بدون براکسیسم با گروه براکسیسم متوسط تا شدید اختلاف معنی داری وجود دارد و نمره ی ADHD در گروه بدون براکسیسم کم تر است (p<0.05). نتیجه گیری: به نظر می رسد شیوع بالای براکسیسم در کودکان مبتلا به ADHD مستقل از نوع داروی مصرفی بوده و صرفا وابسته به شدت ADHD باشد. بروز براکسیسم در پسران بیش تر است.