مقایسه ی اثر دو نوع آنتي اكسيدان بر روي استحكام باند برشی ميناي بليچ شده به کامپوزیت

Abstract

زمینه و هدف: بلیچینگ یک روش محافظه کارانه برای حفظ دندان تغییر رنگ یافته می باشد اما استحکام باند مینای بلیچ شده به کامپوزیت به مدت 24 ساعت تا 4 هفته کم می شود. روش های مختلفی برای غلبه بر این مشکل ارائه شده اند که از جمله ی آن ها می توان به آنتی اکسیدان هاي صنعتی و طبیعی اشاره کرد. بنابراین هدف از این مطالعه بررسی تاثیر عصاره دانه آفتاب گردان و سدیم آسکوربات روی استحکام باند مینای بلیچ شده به کامپوزیت بود. روش بررسی: در این مطالعه in vitro از 48 عدد دندان کشیده شده ی انسانی استفاده شد. دندان ها به صورت رندوم در 4 گروه 12 تایی قرار گرفتند:1) بدون بلیچینگ و بدون استفاده از آنتی اکسیدان(O) 2) بلیچینگ بدون استفاده از آنتی اکسیدان(B) 3) بلیچینگ با سدیم آسکوربات 10% (BA) 4) بلیچینگ با عصاره ی دانه آفتاب گردان(BS). بعد از کیور کردن کامپوزیت، استحکام باند برشی به مگاپاسکال اندازه گیری شد و از آزمون های ANOVAیک طرفه و post-hoc برای مقایسه ی میانگین استحکام باند برشی بین گروه ها و دو گروه استفاده شد. سطح معنی داری ، %5 در نظر گرفته شد. یافته ها: فرض نرمالیته برای متغیر استحکام باند برشی در هر 4 گروه تائید شد (p > 0.05). گروهO بیشترین استحکام باند را با مقدار 6/14 ± 09/46 و سپس گروه BS با 77/25 ± 38/40 داشت. گروه BA هم استحکام باند برشی 04/5 ± 29/30 را نشان داد و گروه B هم با میانگین 17/7 ± 23/13، کمترین استحکام باند برشی را داشت. تفاوت استحکام باند برشی بین گروه ها براساس آزمون ANOVA یک طرفه از نظر آماری معنی دار بود (p < 0.001 ) نتیجه گیری: استفاده از سدیم آسکوربات 10% و عصاره ی هیدروالکلی دانه آفتاب گردان باعث بهبود استحکام باند برشی شده بود. با این حال در این مطالعه، استحکام باند برشی عصاره ی دانه آفتاب گردان مشابه با گروه بدون بلیچینگ بود. کلیدواژه ها: بلیچینگ - آنتی اکسیدان – آسکوربات سدیم – عصاره ی دانه آفتاب گردان – استحکام برشی باند