بررسی تاثیر دریافت درمان لنفوسیتی بر میزان باروری در زنان مبتلا به سقط جنین های مکرر دارای آنتی بادی ضد TTG و فاقد Anti-TTG در مقایسه با گروه کنترل

Abstract

در مطالعات اخیر بحث و تبادل نظر در حیطه ی ایمونوتراپی بیماران تولید مثلی به خصوص افراد دارای سقط های مکرر جنینی (RPL) بسیار جالب توجه می باشد مطالعات محدودی به بررسی اثر لنفوسیت تراپی داخل جلدی در بهبود نرخ بارداری در زنان مبتلا به RM اختصاص دارد. لذا بر آن شدیم تا ضمن بررسی اثر لنفوسیت تراپی داخل جلدی در موفقیت بارداری در بیماران مبتلا به سقط جنین های مکرر که دارای اتوآنتی بادی TTG و یا فاقد آن هستند را به صورت جداگانه مورد بررسی قرار دهیم. مواد و روش ها: 87 بیمار مبتلا به سقط مکرر و 50 نفر افراد سالم با بارداری موفق به عنوان گروه کنترل برای این مطالعه در نظر گرفته شدند. برای تهیه سلول های تک هسته ای خون محیطی (PBMCs) ها از خون محیطی ابتدا 10 میلی لیتر خون هپارینه از بیماران گرفته شده و با استفاده از فایکول 1.077 سلول های تک هسته ای خون محیطی جداسازی می گردند. طبق پروتوکل استاندارد تعداد 2 107 x به صورت زیرجلدی به بیماران مبتلا به سقط مکرر تزریق شد. تعداد دفعات تزریق سه مرتبه و با فواصل زمانی یک ماه می باشد. برای بررسی میزان نسبت سلول های Th1/Th2 هم از فلوسایتومتری استفاده شد. همچنین به صورت جداگانه در بیمارانی که از نظر anti-TTG مثبت یا منفی بودند میزان باروری و تولد نوزاد زنده بررسی شد. یافته ها: در مقایسه با گروه کنترل و گروه بیماران مبتلا به سقط مکرر میزان بیان نسبت سلول های Th1/Th2 در گروه بیماران مبتلا به سقط مکرر نسبت به گروه کنترل افزایش چشمگیری داشت. بعد از تزریق لنفوسیت تراپی زیرجلدی به دو گروه بیماران میزان سلول های Th1/Th2 فقط در گروه بیمارانی که از نظر اتوآنتی بادی منفی بودند کاهش قابل توجهی داشت. همچنین میزان باروری و تولد نوزاد زنده هم در گروه بیمارانی که از نظر TTG منفی بودند نسبت به گروه بیماران TTG مثبت افزایش قابل توجهی بعد از لنفوسیت تراپی داشت.