بررسی تاثیر وارنیکلین بر شکل پذیری سیناپسی در هیپوکمپ موشهای صحرایی آلزایمری

Abstract

بیماری آلزایمر (AD) از شایع ترین علل زوال عقل یا دمانس در سنین بالا می باشد. به طوری که حدود 50 میلیون نفر در سراسر جهان مبتلا به دمانس بوده و 70-50 درصد از آنان، مبتلا به AD می باشند. علت اصلی این بیماری عدم پاکسازی پپتید آمیلوئید بتا از بافت مغز است. پلاکهای آمیلوئید بتا می توانند به گیرنده های نیکوتینی استیل کولین (nAChRs) متصل ‌شوند و منجر به اختلال در عملکرد سیناپسی در مغز این بیماران شوند. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر تجویز داروی وارنیکلین به عنوان آگونیست گیرنده های nAChRs بر فعالیت الکتریکی و شکل پذیری سیناپسی نورون های ناحیه CA1 هیپوکمپ در موش های صحرایی مدل آلزایمر انجام شد. مواد و روش ها : در این مطالعه از 48 موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار با میانگین وزنی 20±250 گرم و سن بین 8 تا 10 هفته استفاده شد. پس از یک هفته سازگاری با محیط آزمایشگاه، حیوانات به‌طور تصادفی به شش گروه آزمایشی هشت تایی شامل کنترل، sham جراحی، مدل آلزایمر (AD) و سه گروه آلزایمری تحت درمان با وارنیکلین با دوز های mg/kg 1/0، 1 و 3 تقسیم شدند. مدل AD با تزریق آمیلوئید بتا به داخل بطن طرفی راست مغز القاء شد. یک روز بعد از القاء مدل، تجویز وارنیکلین با دوز های مختلف شروع شد. روز چهاردهم بعد از القاء مدل با قرار دادن الکترود ثبات در ناحیه CA1 و الکترود تحریک در مسیر شافرکولترال هیپوکامپ سمت راست، فعالیت الکتریکی نورونهای ناحیه CA1 در حضور دوز های مختلف وارنیکلین ثبت شد. نتایج: در مقایسه با قبل از تحریک با فرکانس بالا، گروه‌های AD، Var 0.1 و Var 3 افزایش قابل‌توجهی در شیب fEPSP خود نشان ندادند. در حالی که این تغییر برای گروه های کنترل، شم و Var 1 قابل توجه بود. به علاوه، در مقایسه با گروه AD، شیب های fEPSP با القای LTP در هر دو گروه شاهد و Var 1 به طور قابل توجهی افزایش یافت (001/0p<)، که نشان می دهد تجویز Var 1می تواند LTPهیپوکامپ را در ناحیه CA1 در حیوانات AD بهبود بخشد. با این حال هیچ افزایش قابل توجهی در شیب fEPSP در گروههای Var 0.1 و Var 3 در مقایسه با گروه AD مشاهده نشد.