بررسی ریسک فاکتور های صرع میوکلونیک جوانان مقاوم به درمان

Abstract

مطالعات متعددی بر روی JME مقاوم به درمان انجام گرفته است.به دلیل تنوع در نوع مطالعه و محل بررسی نتایج متغیری در ریسک فاکتورهای JME مقاوم به درمان ذکر شده است .با توجه به اینکه شایعترین فرم تشنجات ژنرالیزه JME میباشد و کنترل مناسب تشنجات تاثیر مستقیم بر Life style فرد دارد واین مطالعه میتواند کمک موثری در برنامه ریزی درمان این بیماران کند.بیماری صرع میوکلونیک جوانان نوعی از صرع است که معمولا به درمان خوب پاسخ میدهد ولی در مواردی هم مقاوم است ، برای بررسی علت مقاوم بودن مقالاتی نگارش شده ولی در مورد جمعیت ما اطلاعاتی در دسترس نیست؛ با توجه به مطالب ذکر شده، مطالعه حاضر با هدف بررسی ریسک فاکتور های صرع میوکلونیک جوانان مقاوم به درمان انجام شده است. روش کار: از میان بیماران با صرع میوکلونیک(646 نفر)، جوانان مقاوم به درمان(50 نفر) تشخیص داده شده بین سال های 1392 تا1401 مراجعه کننده به بیمارستان رازی تبریز که بیماری توسط نورولوژیست تایید شده بود وارد مطالعه شدند. از طریق پرسشنامه که توسط نورولوژیست طراحی شده سابقه فامیلی، وجود اختلالات روان پزشکی همراه ،سن و جنس بیمار ، تحصیلات و نوع دارو وزمان قطع دارو توسط شرکت کننده و اطلاعات مربوط به EEG توسط نورولوژیست تکمیل شد.این مطالعه به شکل توصیفی cross sectional بود و در طی سال 1402 در دانشگاه علوم پزشکی تبریز انجام شد. یافته ها: سن شروع بیماری بالای 14 سال به اندازه 41/4 برابر، جنسیت مرد به اندازه 10/6 برابر، تعداد متوسط GTC در ماه بیشتر از یک به اندازه 27/12 برابر، مدت زمان صرع کنترل نشده بیشتر از یک سال به اندازه 15/8 برابر، نسبت فامیلی والدین به اندازه 59/2 برابر، قطع درمان بیشتر از 4 سال به اندازه 96/20 برابر، سن قطع درمان کمتر از 20 سالگی به اندازه 26/15 برابر، بیماری های روانپزشکی همزمان به اندازه 85/3 برابر، GTC همزمان به اندازه 63/12 برابر، تعداد AED مناسب بیشتر از 2 به اندازه 63/25 برابر، فرکانس امواج اپی لپتیفرم بیشتر از 5 هرتز به اندازه 12/18 برابر، polyspike بیشتر از 3 به اندازه 27/11 برابر، Amplitude بیشتر از 1 میلی ولت به اندازه 23/12 برابر، طول امواج بیشتر از 3 ثانیه به اندازه 29/11 برابر و استاتوس همزمان به اندازه 52/19 برابر ریسک صرع مقاوم به درمان را در بیماران صرعی افزایش می دهد.