بررسی تأثیر تزریق داخل میوکاردی سلول‌های بنیادی مزانشیمال و سلول های پیش‌ساز اندوتلیال انکپسوله و غنی شده با SDF-1α بر روی سیگنالینگ آنژیوژنز
Abstract
بیماری های ایسکمیک قلبی به عنوان یکی از چالش های مهم در بخش بالین می باشد. در سال های اخیر استفاده از روش های نوین بر پایه سلول های بنیادی و مهندسی بافت امیدهای زیادی را برای کاهش میزان تلفات بافتی در بیماران مبتلا به بیماری قلبی ایجاد کرده است. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر تزریق داخل میوکاردی سلول های بنیادی مزانشیمی و سلول های پیش ساز اندوتلیال به همراه هیدروژل آلژینات و ژلاتین غنی شده با فاکتور SDF-1α بر آنژیوژنز در محیط برون تنی و همچنین کاهش اثرات سکته قلبی القاء شده در بافت میوکارد خرگوش بود.
مواد و روش‌ها:
سلول های بنیادی مزانشیمی و پیش ساز آندوتلیالی در داخل هیدروژل آلژینات و ژلاتین انکپسوله شدند. فاکتور SDF-1α برای افزایش دینامیک رشد سلولی به هیدروژل استفاده شد. بعد از ۷ روز کشت در محیط برون تنی خاصیت رگزایی و مهاجرت سلول مورد بررسی قرار گرفت. به منظور بررسی اثرات ترمیمی بر قلب، سلول ها به مدل انفارکت تجربی خرگوش به صورت داخل میوکاردی تزریق شد و بعد از گذشت یک ماه نمونه قلبی اخذ شده و روند ترمیم بافت قلبی ارزیابی شد.
یافته‌ها:
یافته های میکروسکوپ نوری نشان داد که سلول ها به طور یکنواخت در هیدروژل های آلژینات-ژلاتین پخش شده اند. نتایج مربوط به مهاجرت سلولی در Transwell insert نشان داد که میزان مهاجرت سلولی در گروههای حاوی فاکتور SDF-1α بیشتر از گروه های فاقد فاکتور می باشد (p<0.05). در شرایط برون تنی میزان خاصیت رگزایی در گروههای حاوی سلول های پیش ساز آندوتلیالی به تنهایی و یا هم کشت با سلول های بنیادی مزانشیمی در حضور فاکتور SDF-1α افزایش می یابد. نتایج حاصل از مطالعات حیوانی نشان داد که میزان ناحیه انفارکت در گروههای دریافت کننده سلول های بنیادی مزانشیمی به تنهایی و یا به همراه سلول های پیش ساز آندوتلیالی کاهش می یابد. داده ها نشان داد که حضور فاکتور SDF-1α می تواند میزان لانه گزینی و ارتشاح سلول های آماسی به ناحیه تزریقی را افزایش دهد.