بررسی تاثیر تیمار با داروی ریفامپین بر روی فاکتورهای التهابی و غیرالتهابی سلول های دندریتیک مشتق از مونوسیت پالس شده با لیزات تومور کارسینوم سلول سنگفرشی دهان (OSCC)
چکیده
سرطان سلول های سنگفرشی دهان (OSCC) یکی از رایج ترین سرطان های ناحیۀ سر و گردن است. سیستم ایمنی بدن نقش مهمی در مبارزه با این نوع سرطان دارند. سلول های دندریتیک (DC) قوی ترین سلول های عرضه کننده آنتی ژن هستند و واسطه ای مهم بین سیستم ایمنی ذاتی و اختصاصی میباشند. فعل و انفعالات دو طرفه بین DC ها و سلول های T اختصاصی آنتی ژن، میتواند باعث پاسخ های T سل اختصاصی آنتی ژن در مسیر تحریک ان ها یا القای تولرانس باشد. ریفامپین یک آنتی بیوتیک وسیع الطیف هست که به صورت نیمه سنتتیک تهیه می شود. تحقیقات نشان می دهد که ریفامپین خاصیت های ضد التهابی دارد. هدف ما در این مطالعه بررسی اثرات ایجاد شده توسط ریفامپین و لیزات تومور OSCC بر روی تمایز و بلوغ DC های مشتق شده از مونوسیت و تاثیر این تیمار بر روی بیان ژن های التهابی و ضد التهابی مختلف در DC های تیمار شده با ریفامپین بود.
مواد و روش ها
پس از جدا کردن سلول های تک هسته ای خون محیطی (PBMCs) با استفاده از تکنیک فایکول، مونوسیت ها از PBMC ها با روش MACS جدا شدند. پس از کشت مونوسیت ها در پلیت 6 خانه و اضافه کردن سایتوکاین های granulocyte-macrophage colony-stimulating factor (GM-CSF) و interleukine-4 (IL-4)، پلیت در انکوباتور 0C37 قرار داده شد و روزانه از نظر آلودگی بررسی گردید. در روز 3 نصف محیط رویی چاهک ها به آرامی خارج گردیده و با محیط تازه حاوی سایتوکاین ها جایگزین گردید. پس از بررسی تمایز mo-DC ها با روش فلوسایتومتری، mo-DC ها با داروی ریفامپین تیمار شدند. برای بررسی تاثیر تیمار با ریفامپین بر روی ویژگی های فنوتیپیک mo-DC ها از تکنیک فلوسایتومتری استفاده شد. از روش real-time PCR برای بررسی بیان ژن های التهابی و ضد التهابی مختلف در گروه mo-DC های تیمار شده و نشده استفاده گردید.
نتایج
تیمار mDC ها با ریفامپین و لیزات تومور OSCC باعث افزایش بیان CD86 ، CD11c و HLA-DR که مارکر های مرتبط با عملکرد ارائه آنتی ژنی و تمایز در DC ها هستند، شد. هم چنین این تیمار باعث افزایش بیان معنی داری در ژن های التهابی IL-18 و TNF-α گردید. همچنین این تیمار باعث کاهش بیان ژن های ضد التهابیSTAT3 ، TGF-β و IL-10 در گروه تیمار گردید.
نتیجه گیری
تیمار DC های مشتق از مونوسیت ها با ریفامپین و لیزات تومور OSCC باعث افزایش فعالیت تحریکی DC ها می شود. همچنین، بیان ژن مربوط به سایتوکاین های التهابی در گروه تیمار نسبت به گروه کنترل افزایش و بیان ژن های ضد التهابی در گروه تیمار کاهش یافت. این یافته ها نشان میدهد که این سلول های تیمار شده احتمالا فنوتیپ ایمونوژن را کسب کرده و احتمالا می توانند در درمان سرطان Oral Squamous Cell Carcinoma استفاده شود.