تاثیر برنامه آموزش پرسپتورشیپ بر درک پرسپتورها از مزایا و پاداش، حمایت و تعهد به نقش پرسپتوری

Abstract

چکیده مقدمه: پرسپتورشیپ یک روش آموزش بالینی رایج برای پرستاران جدید است. پرسپتورها در ایفای نقش خود بعنوان پرسپتور با چالش های متعددی روبرو هستند. پرسپتورها برای ایفای موثر نقش خود نیاز به آموزش دارند. مطالعات اندکی در مورد آموزش پرسپتورها در ایران انجام شده است. این مطالعه با هدف بررسی اثرات یک برنامه آموزش پرسپتور بر درک پرسپتورها از مزایا / پاداش، حمایت، تعهد به نقش پرسپتوری و رفتارهای آموزش بالینی پرسپتور انجام شد.روش کار: یک طرح مطالعه پیش‌آزمون- پس‌آزمون با یک گروه کنترل استفاده شد. یک برنامه آموزشی برای پرسپتورها طراحی و جرا شد. این مطالعه شامل تخصیص تصادفی دو بیمارستان دانشگاهی در شمال غرب ایران به دو گروه آزمایش و کنترل بود. نود و شش شرکت‌کننده که در بخش‌های مختلف بیمارستان‌های منتخب کار می‌کردند، به‌طور تصادفی از فهرستی از پرسپتورهای ارائه‌شده توسط هر بیمارستان انتخاب شدند. 48 مورد مداخله و 48 مورد کنترل بودند. پیش‌آزمون و پس‌آزمون برای همه پرسپتورهای هر دو گروه به‌طور جداگانه انجام شد. گروه آزمایش در یک برنامه آموزشی سه ساعته پرسپتور شرکت کردند. گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکرد. داده‌ها در در طی دی و بهمن سال1401 با استفاده از مقیاس درک پرسپتور از مزایا و پاداش‌ (PPBR)، مقیاس درک پرسپتور از حمایت (PPS)، مقیاس تعهد به نقش پرسپتور (CPR) و پرسشنامه رفتار آموزشی بالینی (CTBI) جمع‌آوری شدند. تمامی تجزیه و تحلیل های آماری با استفاده از نرم افزار SPSS انجام شد. متغیرهای پیوسته به صورت میانگین ± انحراف معیار و متغیرهای کیفی به صورت فراوانی نمایش داده شدند. همه داده ها ابتدا با استفاده از آزمون نرمال بودن کولموگروف اسمیرنوف برای نرمال بودن توزیع مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. تفاوت بین گروه‌ها با استفاده از آزمون‌های t-test، t زوجی و x2 مقایسه شد. جهت تعیین اثر نهایی مداخله، با تعدیل مقدار پایه و نیز لحاظ کردن طرح تصادفی سازی خوشه ای در تحلیل، از مدل آنالیز کواریانس با اثرات تصادفی برای بیمارستان ها به عنوان خوشه ها استفاده شد.. همه آزمون ها دو طرفه بودند و مقدار P کمتر از 05/0 از نظر آماری معنی دار در نظر گرفته شد.يافته‌ها: پس از اجراي برنامه آموزش پرسپتور، نمرات مزايا و پاداش‌ پرسپتورهای هر دو گروه به طور معني‌داري افزايش يافت. با این حال، افزایش و اهمیت عملی بالاتری در گروه مداخله مشاهده شد (β=.61; 95% CI=.35–.75, p<0.001). بعد از مداخله، نمرات رفتار آموزش بالینی در میان پرسپتورهای گروه مداخله افزایش آماری معنی داری نشان داد (β=.42; 95% CI .24–.60, p<0.001).نتیجه‌گیری: برنامه آموزش پرسپتور بهبود قابل‌توجهی را در درک پرسپتورها از مزایا و پاداش‌ و رفتار آموزش بالینی در بین پرسپتورهای ایرانی نشان داد. با استفاده از یافته‌های مطالعه حاضر، مدیران پرستاری، سیاست‌گذاران، مربیان پرستاری و محققان می‌توانند توسعه و اجرای برنامه‌های آموزشی پرسپتورشیپ را در محیط‌های بالینی تسهیل کنند. برای تأیید این یافته‌ها و بررسی اثربخشی برنامه‌های آموزشی پرسپتورشیپ در بهبود درک پرسپتورها از حمایت و تعهد به نقش پرسپتوری تحقیقات بیشتری مورد نیاز است.