بررسی میزان بیان ژن‌های مرتبط با اتوفاژی در بیماران مبتلا به شکست مکرر لانه‌گزینی (RIF) در مقایسه با افراد باردار نرمال

Abstract

حدود 17 درصد از زوج‌ها در سراسر جهان از شرایط ناباروری رنج می‌برند که RIF یکی از شایع‌ترین دلایل محسوب می‌شود و دلایل مختلفی برای RIF ذکرشده که از این میان می‌توان به عوامل جنینی، فاکتورهای رحمی، فاکتورهای ایمنی، فاکتورهای انعقادی و عوامل ژنتیکی اشاره کرد. هدف از انجام این مطالعه بررسی میزان بیان ژن‌های مرتبط با اتوفاژی در بیماران مبتلا به شکست مکرر لانه‌گزینی (RIF) در مقایسه با افراد باردار نرمال بود. مواد و روش‌ها: اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ ﯾﮏ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ مورد-شاهدی ﺑﻮد و جمعیت هدف زنان مبتلا به شکست مکرر لانه‌گزینی مراجعه‌کننده به بیمارستان بین‌المللی ولیعصر تبریز در سال ۱۴۰1 بود. حجم نمونه نهایی در این مطالعه 46 نفر در نظر گرفته شد که به دو گروه 23 نفره شاهد (زنان سالم با سابقه بارداری موفق) و مورد (زنان مبتلا به شکست مکرر لانه‌گزینی)، تقسیم شدند. روش نمونه‌گیری در این مطالعه به‌صورت تصادفی ساده بود. ابتدا از جمعیت هدف رضایت‌نامه کتبی و آگاهانه اخذ شد. برای تهیه سلول‌های تک‌هسته‌ای خون محیطی (PBMCs) ها از خون محیطی ابتدا 10 سی‌سی خون هپارینه از بیماران گرفته شده و با استفاده از فایکول 1.077 سلول‌های تک‌هسته‌ای خون محیطی جداسازی گردید. بررسی میزان بیان ژن‌های مورد مطالعه با استفاده از تکنیک Real Time-PCR مورد ارزیابی قرار گرفت. ابتدا با استفاده از Trizol اقدام به استخراج تمامی RNA های موجود در سلول‌ها کرده و در ادامه با استفاده از پرایمر اختصاصی اقدام به تولید cDNA از ژن موردنظر شد. در ادامه با استفاده از پرایمر اختصاصی ژن و رنگ SYBR Green که یک رنگ اینترکاله شونده با DNA دو رشته‌ای است، cDNA سنتز شده از روی ژن مذکور را در دستگاه ترموسیکلر تکثیر داده و با گروه کنترل مقایسه شدند. جهت نرمالایز کردن اندازه‌گیری ژن‌های مذکور از β- اکتین به‌عنوان House Keeping gene استفاده شد. سپس پروتئین‌ها را بر روی ژل 4-12٪ SDS-PAGE ران شدند. نتایج حاصل از وسترن بلات با روش دانسیتومتری به‌صورت نیمه کمی ارائه شدند. پرایمرهای موردنیاز جهت بررسی بیان ژن‌های موردنظر از مقالات معتبر استخراج و با کمک نرم‌افزارهای موجود چک گردیده و سپس جهت ساخت به شرکت‌های معتبر، سفارش داده شدند. یافته‌ها: در این مطالعه، میزان بیان ژن‌های FOXO3a (P<0.01)، LC3 (P<0.001)، Beclin-1 (P<0.001) و Atg5 (P<0.001) در گروه زنان مبتلا به شکست مکرر لانه‌گزینی به‌طور معنادار کمتر از زنان با سابقه بارداری موفق موردمطالعه بود. همچنین با کمک روش SDS-PAGE مشخص شد که میزان بیان پپتید ژن‌های FOXO3a، LC3، Beclin-1، Atg5 و β-Actin به وضوح در گروه زنان مبتلا به شکست مکرر لانه‌گزینی کمتر از زنان با سابقه بارداری موفق موردمطالعه بود. میزان بیان پپتید ژن‌های FOXO3a (P=0.013)، LC3 (P=0.017)، Beclin-1 (P=0.031) و Atg5 (P<0.001) در گروه زنان مبتلا به شکست مکرر لانه‌گزینی به‌طور معنادار کمتر از زنان با سابقه بارداری موفق موردمطالعه بود.