بررسی اثر ورزش داوطلبانه و انسولین گلارژین بر سطوح آپلین 13 سرم و بیان ژن گیرنده های آن در بیضه، عملکرد محور هیپوفیزی-گنادی و تغییرات بافتی و استریولوژیک بیضه در زاده های نر در رت های مبتلا به دیابت دردوران بارداری
Abstract
علی رغم وجود شواهد مبنی بر ارتباط دیابت بارداری (GDM) با اختلال عملکرد تولید مثلی در فرزندان، مکانیسم های سلولی درگیر در این زمینه دقیقاً مشخص نیست. این مطالعه با هدف بررسی اثر ورزش داوطلبانه و انسولین گلارژین در مادران باردار با GDM بر اختلالات متابولیکی و تولید مثلی در فرزندان نر نسل اول انجام شد.
مواد و روشها: 50سر موش صحرایی ماده نژاد ویستار ( با سن سه هفته) به مدت 6 هفته قبل از جفت گیری، رژیم غذایی استاندارد (n=10) یا رژیم غذایی پرچرب-ساکارز بالا (n=40) دریافت کردند. پس از جفت گیری و تایید بارداری، قند خون هر روز اندازه گیری شد و GDM به عنوان گلوکز خون بیش از 140 میلی گرم در دسی لیتر از روز هفتم بارداری به بعد تعریف شد. سپس حیوانات به طور تصادفی به زیرگروه‌های (n=10) کنترل، GDM، GDM + ورزش داوطلبانه، GDM + انسولین گلارژین (5-7 واحد در روز، زیر جلدی تا انتهای بارداری) و GDM + ورزش داوطلبانه و انسولین گلارژین بصورت توام تقسیم شدند. ورزش داوطلبانه با قرار دادن حیوانات در داخل چرخ های دوار انجام گرفت. برای ارزیابی عدم تحمل گلوکز، تست تحمل گلوکز (GTT) در روز پانزدهم بارداری انجام شد. 3 هفته بعد از زایمان، فرزندان نر از شیر گرفته شدند و تا روز 90 پس از تولد با رژیم غذایی استاندارد تغذیه شدند. در پایان مطالعه، پروفایل لیپیدی به روش اسپکتوفتومتری، و سطح سرمی هورمون های LH، FSH و تستوسترون و آپلین-13توسط کیت الایزا ارزیابی شدند. بیان mRNA گیرنده آپلین-13(APJ) در بافت بیضه زاده های نر با استفاده از روش real-time PCR بررسی شد. به علاوه، ارزیابی استریولوژی و بررسی هیستولوژی در بافت بیضه انجام شد.
یافته ها: یافته های مطالعه حاضر نشان داد که درمان با ورزش داوطلبانه و انسولین گلارژین به صورت تنها وتوام در مادران مبتلا بهGDM باعث بهبود پروفایل لیپیدی، کاهش معنی دار FSH و LH و سطح سرمی آپلین-13، افزایش معنی دار تستوسترون و بیان گیرنده آپلین (APJ) در زاده ها شد. به علاوه درمان های تکی و ترکیبی توانستند باعث افزایش معنی دار زنده مانی و کیفیت تحرک اسپرم و تعداد سلول های لیدیگ، کاهش معنی دار شاخص دفورمیتی اسپرم و درصد اسپرم با DNA آسیب دیده و شاخص تراتوزواسپرمیا و وضعیت ناهنجاری در قسمتهای مختلف اسپرم در فرزندان مادران مبتلا به GDM شود. در تمامی پارامترهای اندازه گیری شده اثر درمان ترکیبی بهتر از درمان های تکی بود. درمان ترکیبی هم چنین باعث بهبود تغییرات استریولوژیک ناشی از دیابت مادری در بیضه زاده ها گردید هرچند از لحاظ آماری معنی دار نبود.