بررسی پیامد تکاملی کوتاه مدت نوزادان نارس مبتلا به دیسپلازی برونکوپولمونری (BPD) در سن ۲۴-۱۸ ماهگی اصلاح شده

Abstract

با پیشرفت مراقبت های پزشکی میزان بقای نوزادان پره ترم افزایش پیدا کرده است. بر این اساس با توجه به افزایش نوزادان مبتلا به BPD، میزان عوارض و پیامدهای ناگوار مربوطه نیز افزایش پیدا کرده است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی پیامد تکاملی نوزادان پره ترم مبتلا به BPD در ۲۴-۱۸ ماهگی اصلاح شده می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، نوزادان پره ترم بستری در بیمارستان الزهرا تبریز که بیشتر از 28 روز نیاز به اکسیژن داشتند وارد مطالعه شدند. معیارهای ورود طبق پروتکل کشوری مراقبت از شیرخواران پرخطر بود، لذا تمام نوزادان نارسی که در زمان شروع نمونه گیری (سال ۱۴۰۰) شرایط ورود به مطالعه را داشتند، به صورت تمام شماری وارد مطالعه شدند. بیماران در دو گروه مورد (BPD) و کنترل (بدون BPD) بررسی شدند. اطلاعات مربوط به پیش از زایمان، حین زایمان و دوره نوزادی و بررسی رشد و تکامل عصبی (بر اساس معیارهای ASQ و Bayley-III) در نوزادان ارزیابی گردید. یافته ها: ۶۵ نوزاد مبتلا به BPD و ۶۷ نوزاد بدون BPD به عنوان گروه کنترل بررسی شدند. از ۶۵ نوزاد مبتلا به BPD، ۴۰ درصد BPD خفیف، ۷/۴۷ درصد BPD متوسط و ۳/۱۲ درصد BPD شدید داشتند. در نوزادان مبتلا به BPD، فراوانی موارد پره اکلامپسی و HTN مادر (۱/۶۳ درصد در مقابل ۴/۱۶ درصد؛ ۰۰۱/۰p=)، PROM (۸/۳۳ درصد در مقابل ۳ درصد؛ ۰۰۱/۰p=)، دکولمان (۵/۱۸ درصد در مقابل ۰ درصد؛ ۰۰۱/۰p=)، تهویه مکانیکی (۱/۲۳ درصد در مقابل ۰ درصد؛ ۰۰۱/۰p=) و تجویز سورفاکتانت (۴/۹۵ درصد در مقابل ۴/۲۵ درصد؛ ۰۰۱/۰p=) در مقایسه با گروه کنترل بالاتر می باشند. عوارض نوزادی شامل خونریزی ریه (۳/۱۲ درصد در مقابل ۰ درصد؛ ۰۰۳/۰p=)، سپسیس کشت مثبت (۶/۲۴ درصد در مقابل ۹/۵ درصد؛ ۰۰۴/۰p=)، مصرف استروئید طول بستری (۷/۸۷ درصد در مقابل ۰ درصد؛ ۰۰۱/۰p=) و IUGR (۸/۳۰ درصد در مقابل ۶ درصد؛ ۰۰۱/۰p=) به طور معنی داری در نوزادان مبتلا به BPD در مقابل با گروه کنترل فراوانی بالاتری داشت. در نهایت فراوانی موارد ASQ مختل (۲/۶۶ درصد در مقابل ۴/۱۶ درصد؛ ۰۰۱/۰p=)‌ و Bayley مختل (۲/۶۶ درصد در مقابل ۴/۱۶ درصد؛ ۰۰۱/۰p=) در نوزادان مبتلا به BPD در مقایسه با گروه کنترل بالاتر بود.