کلونینگ و بیان تریفیوژن پروتیین های EsxV،HspX ، PPE44 به عنوان آنتی ژن های جدید برای ایمن سازی در برابر مایکوباکتریوم توبرکلوزیس و ارزیابی آن به عنوان یک آنتی ژن نوترکیب داوطلب با ادجوانت در Balb/c mice

Abstract

اخیراً نشان داده شده است که نانوذرات پلیمری پتانسیل قابل توجهی به عنوان سیستم های تحویل واکسن دارند. به طور خاص، استفاده از نانوذرات پلیمری زیست تخریب‌پذیر با آنتی‌ژن‌های به دام افتاده نشان‌دهنده یک رویکرد هیجان‌انگیز برای کنترل آزادسازی آنتی‌ژن‌های واکسن و بهینه‌سازی پاسخ ایمنی مطلوب از طریق هدف‌گیری انتخابی آنتی‌ژن به سلول‌های ارائه‌دهنده آنتی‌ژن (APCs) است. هدف این مطالعه انکپسوله کردن آنتی ژن فیوژن HspX-Ppe44-EsxV همراه با ادجوانت Resiqumod درون نانوپارتیکل های کیتوزان در جهت افزایش پاسخ های ایمونولوژیک بر علیه سل از طریق تجویز بینی و زیر جلدی در موش می باشد. روش كار: پس از بهینه سازی بیان پروتئین ها، پروتئین ها با کروماتوگرافی Ni-NTA خالص سازی شدند. خالص سازی پروتئین ها با روش SDS-PAGE و وسترن بلات تایید شد. سپس HPE و ادجوانت resiquimod در نانوذرات کیتوزان کپسوله شدند. ویژگی‌های فیزیکوشیمیایی نانوذرات شامل مورفولوژی، اندازه ذرات، پتانسیل زتا، نرخ کپسولاسیون و مشخصات آزادسازی آنتی‌ژن در شرایط آزمایشگاهی اندازه‌گیری شد. ایمن سازی زیر جلدی و داخل بینی با یا بدون BCG سه بار در روزهای 0، 14 و 28 انجام شد. دو هفته پس از آخرین تزریق، غلظت IFN-γ، IL-4، IL-17 و TGF-بتا در مایع رویی طحال، مقدار IgG2a سرم با استفاده از روش الایزا (ELISA) اندازه گیری شد. یافته‌ها: نتایج SDS-PAGE و وسترن بلات نشان داد که پروتئین‌ها به طور اختصاصی شناسایی شده‌اند. پروتئین HspX-Ppe44-EsxV و resiquimod در نانوذرات کیتوزان کپسوله شدند. میانگین اندازه نانوذرات حاصل حاوی آنتی ژن و رزیکویمود 12±130 نانومتر بود. نانوذرات با استفاده از تزریق داخل بینی و زیر جلدی به موازات اثرات تقویتی در موش، اثرات محرک ایمنی قوی بر روی سطوح کشت IFN-γ، IL-17، IL-4 و TGF-β تحریک شده توسط اسپلنوسیت داشتند. بالاترین غلظت IFN-γ، IL-17 و IgG2a در موش‌های BCG-primed که با HPERC تقویت شده بودند، شناسایی شد. تفاوت معنی داری در غلظت IL-4 بین گروه های دریافت کننده HPERC و BCG-primed و HPERC-boosted در مقایسه با گروه BCG مشاهده نشد.