بررسی اثر دکسمدتومیدین در پیشگیری از دلیریوم پس از جراحی ازوفاژکتومی

Abstract

از آنجایی که عمل جراحی ازوفاژکتومی، یک عمل جراحی طولانی مدت ‌‌می‌باشد با دریافت داروهای بیهوشی بالایی همراه ‌‌می‌باشد که همه این عوامل در بروز دلیریوم نقش دارند و از طرفی تمام بیماران پس از اتمام جراحی نیازمند بستری در بخش مراقبت‌های ویژه هستند، دلیریوم برای این بیماران به احتمال قوی رخ خواهد داد؛ بنابراین انجام اقدامات پیشگیرانه ضرورت دارد؛ با توجه به اثرات احتمالی و پیشگیرانه دکسمدتومیدین در رابطه با دلیریوم، مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر دکسمدتومیدین در پیشگیری از دلیریوم پس از جراحی ازوفاژکتومی ‌‌انجام شد. روش کار: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی شده بود که با مشارکت 50 بیمار کاندید ازوفاژکتومی ‌‌انجام شد. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. بلافاصله پس از القای بیهوشی بیماران مداخله را دریافت نمودند. تزریق دکسمدتومیدین با سرعت 5/0 میکروگروم بر کیلوگرم در ساعت انجام شد و سرم نرمال سالین (پلاسبو) نیز با سرعت 1 میلی لیتر در ساعت انفوزیون شد. انفوزیون داروها تا اتمام عمل جراحی(اتمام پانسمان جراحی) ادامه یافت. در نهایت میزان دلیریوم تا روز سوم پس از ترخیص از اتاق عمل و هر هشت ساعت یک بار برای تمام بیماران انجام شد. یافته ها : مقایسه شیوع دلیریوم در بیماران شرکت کننده در مطالعه حاکی از آن بود که در تما‌‌می ‌زمان‌ها، شیوع دلیریوم در بیماران گروه کنترل به صورت معناداری بیشتر از گروه دریافت کننده دکسمدتومیدین بود؛ به صورتی که شیوع دلیریوم در روز اول در گروه دکسمدتومیدین به میزان 001/0=P، در روز دوم به میزان 004/0=P و در روز سوم به میزان 001/0=P به صورت معناداری کمتر از بروز دلیریوم در گروه کنترل بود؛ در زمان ترخیص از ریکاوری در دو گروه بدون اختلاف آماری معناداری بود (999/0=P) در حالی که در روز اول (009/0=P) و روز دوم (001/0=P) و روز سوم (019/0=P) در بیماران گروه کنترل به صورت معناداری بیشتر از شدت درد در بیماران گروه مداخله بود. در ریکاوری (بدو ورود و هنگام ترخیص) و هر سه زمان در روز اول، شدت تهوع و استفراغ در گروه مداخله به صورت معناداری کمتر از شدت تهوع و استفراغ در گروه کنترل بود، در سایر زمان ها شدت تهوع و اسفراغ بین دو گروه بدون اختلاف آماری معناداری بود.