اندازه گیری میزان فضای مرده در بیماران کووید 19 تحت تهویه مکانیکی و ارتباط آن با نشانگرهای شدت بیماری

Abstract

فضای مرده حجم هوای استنشاق شده است که در تبادل گاز شرکت نمی کند، زیرا در مجاری هوایی باقی می ماند. مطالعات متعدد نشان می‌دهد که در بیماران مبتلا به کووید19، ARDS کلاسیک ایجاد نمی‌شود، بلکه درگیری ایجاد شده در میکروواسکولر ریه بوده و این نارسایی تنفسی موجب رفتارهای متفاوت با ARDS کلاسیک می‌شود به گونه‌ای که اعمال peep در این بیماران به اندازه ARDS کلاسیک موثر نیست. هدف از مطالعه ما اندازه گیری میزان فضای مرده در بیماران کووید 19 تحت تهویه مکانیکی و ارتباط آن با نشانگرهای شدت بیماری می باشد. روش‌ها: جامعه آماری شامل تعداد 68 بیمار مبتلا به عفونت کووید 19 تحت تهویه مکانیکی بستری در بیمارستان امام رضا از سال 1399 تا سال 1400 بود. به منظور انجام این پژوهش، بیماران بستری در بیمارستان امام رضا که تحت تهویه مکانیکی می باشند وارد مطالعه شدند. اطلاعات مورد نیاز شامل: مشخصات فردی و سابقه بیماری قبلی، شاخص های مربوط به شدت بیماری در قالب چک لیست مربوطه جمع آوری گردید. در ادامه، برای هر بیمار میزان فضای مرده اندازه گیری شد. برای این منظور از فرمول ترکیب airflow وmainstream capnography استفاده شد که به کمک این روش می توان میزان فضای مرده را محاسبه کرد. یافته‌ها: بررسیها نشان میدهد که متغیرهای سن و جنس با فضای مرده ارتباط نداشتند. فقط متغیر وزن، ارتباط معنی دار با فضای مرده داشت. همچنین ارتباط معنی داری بین متغیرهای WBC، PLT، N/L، Cr، AST، ALT، LDH، CRPو ESR با فضای مرده وجود نداشت. متغیرهای HTN، COPD ، CKD و CHF نیز ارتباط معنی داری با فضای مرده نداشتند. فقط متغیر DM با فضای مرده ارتباط معنی دار داشت. بین متغیرهای P-Plateau، Complianceو RR total فضای مرده نیز ارتباط معنی داری یافت نشد. متغيرهاي SatO2 ،‌ شدت درگيري و هموديناميك بيمار نيز ارتباط معني داري با فضاي مرده نداشتند. فقط متغير شدت CO2 ارتباط معني داري با فضاي مرده داشت.