تعیین اثر مونته لوکاست در کاهش عود بیماری کولیت اولسراتیو در جریان دوره کاهش تدریجی دوز گلوکوکورتیکوئید در بیماران مبتلا به کولیت اولسراتیو کلینیک IBD تبریز: یک کارآزمایی بالینی دوسوکور .(Double Blind Clinical Trial)

Abstract

با توجه به نقش لکوترین¬ها در مسیرهای التهابی و با توجه به اثر ضد لکوترینی مونته لوکاست، در کارآزمایی بالینی حاضر، فرضیه این مطالعه بررسی اثر مونته لوکاست بر حفظ بهبودی بیماران مبتلا به کولیت اولسراتیو بود. روش کارو مواد: در کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل شده دوسوکور حاضر، 222 بیمار کولیت اولسراتیو داوطلب که برای مدیریت شعله وری بیماری ، تحت درمان با دوز بالای کورتیکواستروئید و مسالامین بودند، انتخاب شدند. بیماران 10 میلی¬گرم مونتلوکاست یا دارونما به مدت 16 هفته دریافت کردند. به طور همزمان، دوز پردنیزولون کاهش یافت. بیماران شش هفته دیگر پس از مداخله پیگیری شدند. هدف اولیه پایدار ماندن وضعیت بهبودی و اهداف ثانویه شامل حفظ سطوح سرمی ESR ,CRP ، هموگلوبین و کالپروتکتین مدفوع و مایواسکور در محدوده نرمال بود. یافته¬ها: در طول مطالعه، عود در 108 بیمار، شامل 32 بیمار در گروه مونته لوکاست و 76 بیمار در گروه دارونما مشاهده شد. از نظر دوره بدون عود بین گروه مداخله (میانگین: 25/27 ، فاصله اطمینان 95% و 32/28-17/26 هفته) و گروه دارونما (میانگین: 88/20، فاصله اطمینان 95% و 40/20- 36/19 هفته)، با (P<0.001) تفاوت معنی‌داری وجود داشت. در پایان دوره مداخله و شش هفته پس از مداخله، میانگین امتیاز جزئی مایو و بیومارکرهای التهابی در گروه مونته لوکاست در مقایسه با گروه دارونما به طور قابل توجهی کمتر بود. فراوانی بیماران با سطح کالپروتکتین مدفوع بالا در گروه دارونما در مقایسه با گروه مونته لوکاست به طور معنی داری بیشتر بود.