بررسی وضعیت ابتلا به موکورمایکوزیس در بیماران بستری کرونایی بیمارستان امام رضا (ع) تبریز از سال ۱۳۹۸ الی ۱۴۰۰
Abstract
مقدمه: با توجه به اين که اطلاعات محدود در خصوص بيماران کرونايی مبتلا به موکورمايکوزيس در ايران موجود مي باشد و مطالعات بسیار محدودی درخصوص اين بيماران در شمالغرب ايران تاکنون انجام شده است، هدف از این مطالعه، بررسی وضعیت ابتلا به موکورمایکوزیس در بیماران بستری کرونایی بیمارستان امام رضا (ع) تبریز از سال ۱۳۹۸ الی ۱۴۰۰ می باشد.
مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، جمعیت هدف کلیه افراد مبتلا به بیماری کرونا که دارای بیماری موکورمایکوزیس هستند می باشند. این مطالعه بر روی بیمارانی که از سال ۱۳۹۸ در بیمارستان امام رضا (ع) تبریز بستری شده اند انجام شد. عوامل زمینه ای، وضعیت درمانی، نوع داروهای استفاده شده و پیامدهای بستری در این بیماران مورد بررسی قرار گرفت. تعداد نمونه مورد مطالعه پس از دسترسی به سیستم اطلاعاتی بیمارستانی و ارزیابی معیارهای ورود و خروج مشخص گردید
یافته ها: در این مطالعه مقطعی، اطلاعات بالینی ۲۰ بیمار کرونایی مبتلا به عفونت موکورمایکوزیس مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سن بیماران 55 سال و 55 درصد از آنان زن بودند. 80 درصد از بیماران سابقه بیماری های زمینه ای داشتند. از نظر ابتلا به عفونت موکورمایکوزیس، میانگین ابتلا به این عفونت حدود 24 روز بعد از تشخیص کرونا اتفاق افتاده بود. تورم و بی حسی بترتیب با 80 و 70 درصد شایعترین علایم بالینی در بیماران بودند. از نظر محل گرفتاری عفونت موکورمایکوزیس؛ 95 درصد از محل گرفتاری نازال/سینوس گزارش شد. 80 درصد از بیماران سابقه ابتلا به بیماریهای زمینه ای داشتند که دیابت با 75 درصد شایعترین بود و از این تعداد 60 درصد از بیماران دیابت کنترل نشده داشتند. مورتالیته در ۳۰ درصد بیماران مشاهده شد و ارتباط معنی داری از نظر سن، جنس و زمان ابتلا به عفونت قارچی بعد از ابتلا به کرونا و احتمال مرگ از کرونا مشاهده نشد.
نتیجه گیری: میانگین فاصله زمانی ابتلا به کووید ۱۹ تا تشخیص موکورمایکوزیس در بیماران بستری ۲۴ روز بوده و اکثریت بیماران مبتلا به بیماری های زمینه ای مستعد کننده از جمله دیابت می باشند که متخصصین بالینی باید در خصوص ابتلا به موکورمایکوزیس در این بیماران دقت بیشتری کرده و معاینات دوره ای انجام دهند. شایع ترین علائم بالینی بیماران بی حسی و تورم صورت می باشد که می تواند تاحدود زیادی در تشخیص و درمان سریع بیماران کمک کننده باشد. همچنین در بیماران مبتلا به دیابت با کنترل گلایسمیک ضعیف دقت بیشتری مد نظر قرار گیرد.