اشتیاق شغلی و ارتباط آن با تعارض های بین فردی و منابع شغلی در پرستاران شاغل در بخش های اورژانس مراکز آموزشی درمانی تبریز در سال 1401
Abstract
زمینه: پرستاران بخش اورژانس نسبت به سایر بخش ها در معرض خطر بالاتری از صدمات شغلی قرار دارند، زیرا سرعت عمل و فشار زیاد کار، خستگی و تنش زیاد کارکنان، حجم بالای کار و فشارعصبی در بخش اورژانس نسبت به بخش های دیگر بیشتراست. در این بین، اشتیاق شغلی پرستاری یکی از عواملی است که منجر به ارتباط موثر با شغل، صرف انرژی بیشتر، خلاقیت و همجنین باعث کاهش خطاها و حوادث در شغل می شود. لذا این پژوهش با هدف تعیین اشتیاق شغلی و ارتباط آن با تعارض های بین فردی و منابع شغلی در پرستاران شاغل در بخش های اورژانس مراکز آموزشی درمانی تبریز در سال 1401 انجام گردید.
روش اجرا: پژوهش حاضر يك مطالعه توصیفی همبستگی می باشد که بر روی 250 نفر از پرستاران شاغل در بخش های اورژانس بیمارستان های شهر تبریز در سال 1401 انجام شد. روش نمونه گیری به صورت تصادفی نسبتی بود. جمعآوری دادهها با استفاده از یک پرسشنامه4 قسمتی شامل فرم مشخصات فردی اجتماعی مشارکت کنندگان، پرسشنامه اشتیاق شغلی،پرسشنامه تعارضات بین فردی و پرسشنامه منابع شغلی انجام گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها در SPSS نسخه 22 و با روش های آمار توصیفی و آمار تحلیلی انجام شد. سطح معنیداری 05/0 در نظر گرفته شد.
یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد که سطح اشتیاق شغلی و میزان منابع شغلی در پرستاران، در حد متوسط بود. نتایج نشان داد که بین اشتیاق شغلی و میزان منابع شغلی پرستاران، ارتباط آماری مثبت و معناداری وجود دارد(36/0r = ، 05/0p<)، بین تعارضات بین فردی و میزان منابع شغلی ارتباط آماری معنی داری وجود نداشت (113/0- r= 074/0p=). همچنین بین تعارضات بین فردی و میزان اشتیاق شغلی ارتباط آماری معنی دار و معکوسی وجود داشت. (232/0-r = ، 05/0p<).
بحث و نتیجه گیری: بر اساس یافته های این مطالعه، اشتیاق شغلی در پرستاران با وجود یا عدم وجود منابع شغلی ارتباط مستقیم دارد به طوری که با افزایش منابع شغلی، اشتیاق شغلی آنها افزایش می یابد. از طرف دیگر، با توجه به کمبود منابع شغلی در مراکز درمانی، مدیران و مسئولان مراکز بهداشتی درمانی میتوانند با استفاده از نتایج این مطالعه و با برنامه ریزی مناسب و ایجاد روش های آموزشی صحیح، اقدامات مثبتی در جهت ارتقای اشتیاق شغلی پرستاران بردارند.
.