بررسی تغییرات سطح بیان lncRNA HCG 11 در نمونه بافت های بیماران مبتلا به سرطان تیروئید جهت استفاده به عنوان بیومارکر تشخیصی
Abstract
یکی از راهکارهای درمان فیشر استفاده از ژل دیلتیازم است که عضلات اسفنکتر مقعد را شل کرده و با تقویت جریان خون باعث می شود روند بهبودی شروع شود. در کنار اثرات مفید این ژل، استفاده از آن برای افرادی که داروهای بلوک کننده کانال کلسیمی مصرف می کنند و بیماران با دریافت داروهای کنترل کننده فشار خون ممنوعیت مصرف نسبی دارند. از طرف دیگر این دارو در 30 درصد موارد منجر به سردرد، سرگیجه و واکنش های حاد آلرژیک همچون خارش شدید می شود که پروسه درمان را با مشکل مواجه می سازد. از این رو، محققان به استفاده از داروهایی که بتواند عوارض ژل ذکر شده را به حداقل برساند روی آورده اند؛ لذا مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثربخشی ژل ترکیبی (دیلتیازم-اوره – کلشی سین ) با ژل دیلتیژل در درمان فیشرهای حاد آنال طراحی شد
مواد و روش‌ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی شده می باشد که درطی سال 1402 با مشارکت 80 بیمار مبتلا به فیشر حاد در دانشگاه علوم پزشکی تبریز انجام شد. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. بیماران در گروه دیلتیژل، ژل ذکر شده را هر دوازده ساعت یک نوبت به صورت بیرون مقعد استعمال نمودند. برای بیماران گروه دیگر(گروه اصلی مطالعه) ژل ذکر شده توسط متخصص داروساز به صورت ترکیب 30 گرم دیلتیژل 2% ،67 گرم اوره و 3گرم مداسین (کلشی سین)آماده شد و به صورت روزانه دو نوبت و به شکل بیرون مقعدی تجویز شد. طول مدت مطالعه 8 هفته بود.پس از ویزیت حضوری اول، بیماران در هفته های دوم (ویزیت حضوری)، چهارم(پیگیری تلفنی)، هفته ششم (پیگیری تلفنی) و هفته هشتم(ویزیت حضوری) از نظر وضعیت علائم بررسی شدند. شدت درد، خونریزی و خارش برای هر بیمار در زمان های ذکر شده بررسی و در فرم جمع آوری اطلاعات هر فرد ثبت شد. میزان خونریزی و خارش نیز در دوره پیگیری از بیماران پرسیده شد.
یافته‌ها: طبق یافته‌های مطالعه ما، شدت درد در طی دوره زمانی پیگیری در گروه مداخله نسبت به گروه کنترل به طور معناداری کمتر بود. همچنین روند تغییرات درون گروهی در گروه مداخله به صورت معناداری با کاهش شدت درد همراه بود، در حالی که روند تغییرات شدت درد در گروه کنترل بدون تغییرات آماری معنادار بود. مقایسه تعداد خارش بعد از مداخله(در تمام ویزیت ها) در گروه مداخله به صورت معناداری کمتر از خارش در بیماران گروه کنترل بود. همچنین تغییرات درون گروهی در گروه مداخله حاکی از کاهش معنادار خارش بود، در حالی که کاهش خارش در گروه کنترل در مقایسه درون گروهی بدون تغییرات معناداری بود. مقایسه تعداد افراد دارای خونریزی بعد از مداخله (در تمام ویزیت ها) در گروه مداخله به صورت معناداری کمتر از بیماران گروه کنترل بود. همچنین تغییرات درون گروهی در گروه مداخله حاکی از کاهش افراد دارای خونریزی به صورت معنادار بود، در حالی که کاهش افراد دارای خونریزی در گروه کنترل در مقایسه درون گروهی بدون تغییرات معناداری بود.