بارکاری پرستاران در زمان شیوع بیماری Covid-19 و ارتباط آن با فرسودگی شغلی و تمایل به ترک حرفه در بیمارستان های سینا و امام رضا (معرف کرونا) تبریز سال 1400

Abstract

مقدمه: بارکاری و به دنبال آن احساس فرسودگی شغلی یکی از عوامل اساسی در کاهش بهره وری در سازمان ها و ایجاد عوارض جسمی و روانی در پرسنل بوده و امروزه در میان کارکنان مراقبت های بهداشت و درمانی رایج است. از طرفی احساس رضایت از شغل فعلی و زندگی خود بدون قصد ترک شغل از اهمیت بالایی برخوردار است. به نظر می رسد پرستاران به علت قرار گرفتن در خط مقدم درمان و مقابله با پاندمی Covid-19 در معرض افزایش بارکاری و به دنبال آن فرسودگی شغلی و تمایل به ترک حرفه می‌باشند. لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی بارکاری پرستاران در زمان شیوع بیماری Covid-19 و ارتباط آن با فرسودگی شغلی و تمایل به ترک حرفه انجام شد. روش کار: این پژوهش از نوع توصیفی می‌باشد که بر روی 250 پرستار در بیمارستان‌های سینا و امام رضا (معرف کرونا) تبریز در سال 1400 انجام شد. داده‌ها از طریق پرسشنامه‌های مشخصات دموگرافیک، بارکاری (NASA TLX)، فرسودگی شغلی Maslach و تمايل به ترك خدمت کیم و همکاران (2007) جمع‌آوری شد و با استفاده از SPSS/v24 مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج نشان داد میانگین نمره بارکاری و فرسودگی شغلی در محدوده بالا و تمایل به ترک حرفه در محدوده متوسط قرار داشت. بین بارکاری با فرسودگی شغلی و تمایل به ترک حرفه و بین فرسودگی شغلی با تمایل به ترک حرفه رابطه مستقیم و معنی‌داری وجود داشت (05/0P<). همچنین بارکاری و فرسودگی شغلی و تمایل به ترک حرفه در پرستاران شاغل در بخش‌های کرونا بیشتر از سایر پرستاران بود. نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه حاضر اهمیت توجه به بارکاری پرستاران در زمان پاندمی Covid-19 نشان داد. باوجود همبستگی مستقیم بین بارکاری و فرسودگی شغلی و تمایل به ترک حرفه در پرستاران این شغل نیازمند اتخاذ راهکارهای مدیریتی مطلوب جهت کاهش بارکاری می‌باشد تا ضمن ارتقاء سلامت و حفظ پرستاران در سیستم سلامت از هزینه‌های ناشی از فرسودگی شغلی و ترک حرفه پرستاران بر سیستم‌های بهداشتی درمانی جلوگیری نماییم.