مطالعه‌ القای مرگ ایمونوژنیک توسط داروی کرایسین و نانوحامل های حاوی آن دارو بر سلول های ملانومای موشی رده‌ی B16

Abstract

مقدمه: کرایسین، یک فلاونوئید با اثرات ضدسرطان، برای غلبه بر محدودیت‌های ایمونوتراپی سرطان با القای مرگ سلولی ایمونوژنیک (ICD) و در نتیجه افزایش اثربخشی شیمی‌درمانی، می‌تواند موثر باشد. با این حال، محلولیت ضعیف کرایسین در آب منجر به فراهم‌‌زیستی کم و اثربخشی درمانی پایین این ترکیب می‌شود. در مطالعه حاضر، پتانسیل کرایسین و میسل‌های حاوی کرایسین در القای ICD در رده سلولی ملانوم موشی B16 ، ارزیابی گردید. هدف: مطالعه اثر بازدارنگی رشد کرایسین و میسل‌های حاوی کرایسین بر روی سلول‌های ملانومای رده B16. روش کار: اثرات بازدارندگی رشد کرایسین و میسل‌های حاوی کرایسین با استفاده از روش‌های MTT و تریپان‌بلو ارزیابی شد. آپوپتوز سلولی از طریق سنجش Annexin V/PI با فلوسیتومتری انجام شد. فلوسیتومتری برای ارزیابی بیان سطحی Calreticulin (CRT) استفاده شد. سطوح HSP90 و Annexin A1 با استفاده از روش ELISA اندازه‌گیری شد. وسترن بلات برای بررسی سطوح GRP78 و p-PERK انجام شد.نتایج: بررسی سمیت سلولی و آپوپتوز ناشی از کرایسین و میسل‌های حاوی کرایسین تفاوت معنی‌داری را بین آن‌ها نشان داد و نانو‌کرایسین به طور قابل‌توجهی مؤثرتر بود. وجود الگوهای مولکولی مرتبط با آسیب (DAMPs)، از جمله HSP90، calreticulin و Annexin A1 همراه با سطوح بالاتر PERK فعال نشان می‌دهد که کرایسین و میسل‌های حاوی کرایسین قادر به القای ICD هستند. سطوح پایین‌تر GRP78 پس از درمان، مسیر عمل احتمالی را برای اثرات آپوپتوز کرایسین نشان می‌دهد. نتیجه‌گیری: یافته‌های این مطالعه نشان می‌دهد که کرایسین و نانومیسل‌های حاوی کرایسین می‌توانند باعث ایجاد استرس ER و در نتیجه القای ICD در سلول‌های B16 شوند.