بررسی ارتباط خودپنداره ی حرفه ای با رفتارهای ارتقاء دهنده ی سلامتی در بین دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی تبریز در سال1400-1401

Abstract

چکیده مقدمه و هدف: خودپنداره به عنوان تصویر ذهنی شخص از خود تعریف می شود. به نظر می رسد در برخی از رشته های دانشگاهی و حرفه های مختلف، خودپنداره از اهمیت بالاتری برخوردار باشد که در این میان رشته پرستاری از جایگاه خاصی برخوردار است. با توجه به مطالعه محدود، در مطالعه حاضر با هدف بررسی ارتباط خودپنداره ی حرفه ای با رفتارهای ارتقاء دهنده ی سلامتی بین دانشجویان پرستاری انجام شد. مواد و روش کار: در این مطالعه توصیفی همبستگی121 دانشجوی پرستاری دانشگاه علوم پزشکی تبریز شرکت کردند. برای جمع آوری داده ها از سه پرسش نامه استفاده شد. بخش اول پرسش نامه شامل مشخصات دموگرافیک با شش سوال شامل سن، جنس، ابتلاء به بیماری، وضعیت اقتصادی، تأهل و ترم تحصیلی می باشد. بخش دوم پرسش نامه رفتارهای ارتقاء دهنده ی سلامتی شامل پنجاه و دو سوال در شش بعد: مسئولیت پذیری سلامتی، فعالیت فیزیکی، تغذیه، رشد معنوی، مدیریت تنش و روابط بین فردی است. بخش سوم پرسش نامه خودپنداره ی حرفه ای پرستاری شامل سی و شش سوال در شش بعد: خودپنداره عمومی پرستاری، مراقبت، دانش، تعامل با همکاران، ارتباطات و رهبری است. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 21 و روش های آماری توصیفی و استنباطی (کولموگراف اسمیرنوف، آزمون های آنوا و تی تست) طبق اهداف مطالعه تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: میانگین نمره کلی خودپنداره حرفه ای دانشجویان 35/19±34/153 بود. میانگین خودپنداره ی عمومی پرستاری93/25، مراقبت01/26، دانش50/25، تعامل با همکاران73/26، ارتباطات45/24 و رهبری57/25 بود. میانگین نمره ی کل رفتارهای ارتقاء دهنده ی سلامتی 36/31 ± 83/158 بود. میانگین مسئولیت پذیری سلامتی80/23، فعالیت فیزیکی80/15، تغذیه95/18، رشد معنوی62/26، مدیریت تنش72/18 و روابط بین فردی64/20 بود. بین میانگین نمره ی کلی خودپنداره ی حرفه ای و میانگین نمره ی کلی رفتارهای ارتقاء دهنده ی سلامتی دانشجویان رابطه معناداری وجود نداشت (p>0/05). میانگین نمرات خودپنداره ی حرفه ای برحسب جنسیت و وضعیت اقتصادی تفاوت معناداری داشت (p<0/05). اما برحسب وضعیت تأهل، سابقه ابتلاء به بیماری، ترم تحصیلی و سن دانشجویان تفاوت معناداری نداشت (p>0/05). همچنین میانگین نمرات رفتارهای ارتقاء دهنده سلامتی بر حسب سن و وضعیت اقتصادی تفاوت معناداری داشت (p<0/05)، اما برحسب وضعیت تأهل، سابقه ابتلا به بیماری، ترم تحصیلی و جنسیت دانشجویان تفاوت معناداری نداشت (p>0/05). بحث و نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد، سطح خودپنداره ی حرفه ای دانشجویان پرستاری ارتباطی با میزان رفتارهای ارتقاء دهنده ی سلامتی در آنان ندارد. با توجه به میانگین نمره ی کلی خودپنداره ی حرفه ای و فاصله ی آن با بالاترین نمره ی قابل کسب و همچنین با توجه به بالا بودن میانگین نمره ی کلی رفتارهای ارتقاء دهنده ی سلامتی در دانشجویان، می توان با گنجاندن واحد درسی آموزش رفتارهای ارتقاء دهنده سلامت بر اساس مدل سلامتی پندر و همچنین تقویت خودپنداره ی حرفه ای، در برنامه درسی پرستاری و در بالین با آموزش دانشجویان پرستاری با محوریت این مفاهیم، موجبات ارتقاء سلامت روانی و جسمی دانشجویان پرستاری را مهیا نمایند.