مقایسه افزودن دکسمدتومدین به کتورولاک و مورفین بر کنترل درد ناشی از اعمال جراحی شکستگی فمور
Abstract
کنترل درد پس از عمل نقش اساسی در تسهیل بهبودی بیمار به عملکرد طبیعی دارد و بروز اثرات نامطلوب فیزیولوژیکی و روانی مرتبط با درد حاد و کنترل نشده را کاهش می‌دهد. درطی سالهای اخیر کارآزمایی های بالینی متعددی درخصوص به کارگیری ترکیبات دارویی در کنار داروهای اوپیوئیدی و غیراوپیوئیدی جهت افزایش بی دردی و کاهش عارضه ها انجام شده که نیاز به ارزیابی بیشتری در مورد موثر بودن این روش وجود دارد. این کارآزمایی بالینی با هدف مقایسه اثربخشی حاصل از افزودن دکسمدتومدین به کتورولاک و مورفین بر کنترل درد ناشی از اعمال جراحی شکستگی فمور انجام شد.
روش: در مطالعه حاضر ۲۰۰ نفر از افراد با سن بالای 18 سال که با تشخیص شکستگی فمور در بیمارستان امام رضا تبریز تحت عمل جراحی قرار گرفتند، با هدف مقایسه اثربخشی حاصل از افزودن دکسمدتومدین به کتورولاک و مورفین بر کنترل درد ناشی از اعمال جراحی شکستگی فمور به طور تصادفی به یکی از ۴ گروه «الف» (دکسمدتومدین + مورفین)، «ب» (مورفین)، «ج» (کتورولاک + مورفین) و «د» (کتورولاک) تخصیص و مورد مطالعه قرار گرفتند. عوارض بعد از عمل و شدت درد با استفاده از مقیاس VAS تا ۲۴ ساعت بعد عمل ثبت و مقایسه شدند.
یافته ها: تمامی ۲۰۰ بیمار وارد تحلیل نهایی شدند. تفاوت معنی داری بین گروه‌ها در متغیرهای دموگرافیک، شاخص توده بدنی، نمره ASA و طول مدت جراحی وجود نداشت. همچنین در اکثریت زمان های اندازه‌گیری شده در طول عمل تفاوت معنی داری در ضربان قلب، فشار شریانی و اشباع اکسیژن وجود نداشت. شدت درد به طور معنی داری در گروه‌های «الف» و «ب» کمتر از گروه های دریافت‌کننده کتورولاک بود(۰.۰۵p˂). همچنین یک و دو بار افت ضربان قلب به طور معنی داری در گروه های های «الف» و «ج» بیشتر از سایر گروه ها بود(۰.۰۵p˂). مجموع داروی اوپیوئیدی مورد نیاز در گروه های «ج» و «د» به طور معنی داری بیشتر از دو گروه اول بود (۰.۰۵p˂). در تجویز داروهای وازوپرسور، آتروپین و ضدتهوع بین گروه ها تفاوت معنی داری مشاهده نشد.