یافته های ام آر آی در بیماران موکورمایکوزیس رینواوربیتوسربرال و ارتباط بین شدت بیماری و شدت درگیری ریوی ناشی از COVID-19

Abstract

در بیشتر موارد موکورمایکوزیس رینواوربیتوسربرال (ROCM) سی تی اسکن به عنوان قدم اول بررسی انجام می شود که ممکن است در مراحل اولیه عفونت قارچی درگیری بافت نرم را نشان ندهد در حالیکه MRI حساسیت بالایی در شناسایی درگیری بافت نرم دارد. هدف از مطالعه کنونی، یافته های ام آر آی در بیماران موکورمایکوزیس رینواوربیتوسربرال و ارتباط بین شدت بیماری و شدت درگیری ریوی ناشی از COVID-19 می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، یافته های MRI بیماران ROCM که توسط بیوپسی بافتی تشخیص قطعی داده شده اند مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران مورد بررسی شامل تمام موارد ROCM می باشد که در طول یک سال گذشته به بخش تصویربرداری بیمارستان امام رضا (ع) تبریز مراجعه کرده و مورد تصویربرداری قرار گرفته اند، می باشند. علاوه بر یافته های MRI، اطلاعات دموگرافیک بیماران سابقه بیماری های قبلی و همچنین ابتلا اخیر به COVID-19 از پرونده بالینی بیماران استخراج شد. CT اسکن اولیه ریه بیماران COVID-19 مورد بررسی قرار گرفته و شدت و میزان درگیری ریوی ان ها ثبت گردید. یافته ها: در این مطالعه ۱۱۲ بیمار مبتلا به ROCM با میانگین سن ۵۶/۱۲ ± ۳۸/۵۵ سال و غالبیت جنس مذکر (۶/۵۳ درصد) مورد بررسی قرار گرفتند. درگیری سینوس های پارانازال در تمامی بیماران مشاهده شد که بیشترین فراوانی درگیری سینوس های پارانازال مربوط به سینوس ماگزیلاری (۴/۸۸ درصد) و سپس سلول های هوایی اتموئید (۶/۸۶ درصد) بود. ۸/۵۹ درصد درگیری اوربیت و ۱/۴۹ درصد درگیری CNS مشاهده شد که در نهایت در ۶/۲۸ درصد بیماران هر ۴ Stage با هم درگیر بودند. بیشتر بیماران (۵۸ درصد) درگیری ریه کمتر از ۲۵ درصد در بررسی توسط CT اسکن داشتند. از بین ۲۸ بیمار بدون سابقه مصرف اخیر کورتون، ۲۵ بیمار شدت درگیری ریوی زیر ۲۵ درصد، ۱ بیمار شدت ۲۵ تا ۵۰ درصد و ۲ بیمار شدت ۵۰ تا ۷۵ درصد داشتند.