بررسی اثر لیزر درمانی کم¬توان فراجمجمه¬ای بر آستانه درد و رفتارهای نورگریزی و بیان پروتئینهای PACAP، TRPA1 و IL-1β در هسته تری¬ژمینال در مدل میگرن القا شده با تجویز نیتروگلسیرین در موش کوچک آزمایشگاهی

Abstract

میگرن یک نوع سردرد ناتوان کننده است که در اثر التهاب اعصاب و عروق خونی ایجاد می¬شود و معمولا با علائم مختلفی شامل سردرد ضربان دار یک طرفه، تهوع و یا استفراغ، افزایش حساسیت به نور (نورگریزی) و صدا (صداگریزی) همراه است. مطالعات قبلی اثرات سودمند درمان با لیزر کم توان در کاهش درد در انواع مدلهای درد را نشان داده اند. در این مطالعه تاثیر لیزر کم توان فراجمجمه¬ای (LLLT)، بر حساسیت حسی و رفتار نورگریزی در مدل تجربی میگرن القا شده با نیتروگلسیرین بررسی شد. روش کار: 60 سر موش نر بالغ نژاد Balb/c به 5 گروه 12 تایی شامل: گروه Sham ، گروه میگرن (NTG)، گروه NTG و دریافت کننده سوماتریپتان µg/kg 600 (NTG +SUMA)، گروه NTG و دریافت کننده لیزر کم توان فرا جمجمه ای با طول موج 808 نانومتر (NTG+LLLT)، و گروه NTG و دریافت کننده توام لیزر و سوماتریپتان (NTG+LLLT+SUMA) تقسیم شدند. گروههای مختلف درمان را به مدت پنج روز دریافت کردند. در گروهای میگرنی، نیتروگلیسرین با دوز mg/kg 5 در روزهای 1، 3 و 5 تزریق شد و دو ساعت بعد از تزریق، جهت بررسی حساسیت مکانیکی کف پا و صورت و حساسیت حرارتی کف پا به ترتیب از فیلامانهای ون فری و صفحه داغ (Hot plate) استفاده شد. به علاوه، رفتار نورگریزی توسط اتاقک روشن/تاریک (light/dark box) در روز پنجم آزمایش بررسی شد. در پایان حیوانات با تزریق کتامین و زایلازین بیهوش شدند و هسته تری ژمینال پشتی (TNC) جهت بررسی بیان پروتئینهای PACAP، TRPA1 و IL-1β به روش وسترن بلاتینگ خارج شد. یافته¬ها: درمان با LLLT و سوماتریپتان، به تنهایی و توام، به طور موثری هیپرآلژزی مکانیکی و حرارتی ایجاد شده توسط نیتروگلیسرین را کاهش دادند. همچنین، درمان با LLLT و سوماتریپتان، به تنهایی و توام، توانست رفتار نورگریزی را در حیوانات دریافت کننده نیتروگلیسرین کاهش دهد. این نتایج با کاهش معنی دار بیان پروتئینهای PACAP، TRPA1 و IL-1β در هسته تری ژمینال پشتی همراه بود.