بررسی میزان تغییرات miRNA های مربوط به سلول های T کمکی 17 و تنظیمی (Treg) در بیماران مبتلا به انسداد مزمن ریوی دریافت کننده مکمل دارویی نانوکورکومین در مقایسه با بیماران دریافت کننده پلاسبو

Abstract

پاسخ های التهابی نقش به سزایی در ایجاد و پیشرفت بیماری COPD دارند. مطالعات اخیر نشان داده است که مکمل نانوکورکومین میتواند با اثرات تعدیلی بر روی سیستم ایمنی موجب محافظت از بافت ریه در بیماران مبتلا به COPD شود. احتمالا نانوکورکومین این اثرات را به واسطه تنظیم میزان بیان ژن و سطح سرمی micro RNA های خاصی انجام دهد. هدف از این مطالعه بررسی میزان تغییرات miRNA های مربوط به سلول های T کمکی 17 و تنظیمی (Treg) در بیماران انسداد مزمن ریوی دریافت کننده مکمل دارویی نانوکورکومین در مقایسه با بیماران دریافت کننده پلاسبو می باشد.

مواد و روش کار: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی بر روی دو گروه ۴۰ تایی از بیماران مبتلا به COPD انجام شد. پس از انتخاب بیماران به دو دسته دریافت کنندگان مکمل نانوکورکومین خوراکی (۴۰ نفر) با دوز 80 mg/ day و دارونما (placebo) (۴۰ نفر) تقسیم شدند که هر دو گروه طول دوره درمانی معادل 6 ماه را داشتند. بعد از نمونه گیری از هر دو گروه و جدا سازی پلاسما، سلول های تک هسته ای خون محیطی با استفاده از فایکول جدا شده و برای اندازه گیری میزان بیان ژن و سطح سرمی miRNA-21 وmiRNA-22 و miRNA-199a5p و بیان ژن فاکتورهای رونویسی سلول های Treg و Th17 استفاده شد. میزان بیان ژن و سطح سرمی miRNA ها با استفاده از Quantitative Real time PCR اندازه گیری شد. تمامی مراحل ذکر شده به صورت قبل و بعد از مداخله بود و در آخر برای آنالیز داده ها از نرم افزارGraphpad Prism استفاده شد و ۰۵/۰> p به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج حاصل نشانگر کاهش بیان ژن و سطح ترشحی miR-199a5p و به دنبال آن افزایش معنی دار بیان ژن Foxp3در بیماران مبتلا به COPD بعد از دریافت نانوکورکومین نسبت به قبل از دریافت نانوکورکومین بود. و از سوی دیگر نتایج نشانگر کاهش بیان ژن و سطح ترشحی miR-21 و miR-22 و به دنبال آن کاهش بیان ژن RORγt در بیماران مبتلا به COPD بعد از دریافت نانوکورکومین نسبت به قبل از دریافت نانوکورکومین بود.