مقایسه ضخامت میومتر رحم در محل اسکار میومکتومی بعد از جراحی به دو روش لاپاروسکوپی و لاپاروتومی
Abstract
میوم ها شایع ترین تومورهای خوش خیم رحمی هستند که در ۲۰ تا ۲۵ درصد از زنان در سن باروری دیده می شوند. محدودیت لاپاراسکوپی مربوط به اندازه میوم بوده در میوم بزرگ‌تر از 15 سانتی‌متر و یا متعدد بودن میوم‌ها و یا اگر فوندوس رحم در معاینه بالاتر از ناف لمس شود و یا اگر در MRI نتوان ارتباط میوم با کاویته رحم را مشخص کرد بهتر است از روش لاپاراسکوپی استفاده نشود. هدف از مطالعه کنونی، بررسی اثر جراحی به دو روش لاپاروسکوپی و لاپاروتومی بر ضخامت و واسکولاریته میومتر رحم در محل اسکار میومکتومی (مقایسه ویژگی های سونوگرافیک محل اسکار جراحی میومکتومی شامل ضخامت و واسکولاریته در محل اسکار جراحی در دو روش جراحی باز و لاپاروسکوپیک) می باشد.
مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی تعداد ۱۰۰ نفر از زنان که به دلیل دارا بودن میوم های تیپ ۲-۵ رحمی و با علایم بالینی مختلف جهت جراحی به بیمارستان الزهرا تبریز مراجعه کرده و دارای شرایط ورود به مطالعه باشند انتخاب شدند. حداکثر سایز میوم در موارد میوم منفرد 8 سانتی متر و در موارد میوم های متعدد تعداد حداکثر سه میوم که بزرگترین آنها 5 سانتی متر باشد، بررسی شد. میوم های مورد بررسی از نظر درجه بندی FIGO در گروه 2-5 قرار داشتند. کلیه جراحی ها توسط یک پزشک انجام شد. شش ماه بعد از عمل جراحی، ویژگی های سونوگرافیک محل اسکار جراحی میومکتومی شامل ضخامت و واسکولاریته در محل اسکار جراحی در دو گروه لاپاروسکوپی و لاپاروتومی با یکدیگر مقایسه گردید. اهداف مطالعه شامل مقایسه ضخامت و واسکولاریته میومتر در محل اسکار میومکتومی، طول مدت بستری بیمارستانی، مقایسه میزان خونریزی حین عمل، مقایسه طول مدت عمل، مقایسه مدت زمان مورد نیاز برای کسب واسکولاریته مناسب (مشابه سایر قسمت های میومتر) و کسب حداقل ضخامت میومتری 2 میلی متر در محل اسکار میومکتومی و مقایسه تعداد موارد باز شدن آندومتر حین عمل در میومکتومی با دو روش لاپاروسکوپی و لاپاروتومی بودند.
یافته ها: بیماران دو گروه تفاوتی از نظر سن، ویژگی های مامایی و سابقه نازایی نداشتند و همسان بودند.میانگین مدت بستری در میوکتومی به روش لاپاروسکوپی و لاپاراتومی، میانگین مدت زمان بستری در گروه ها به ترتیب ۵۶/۰ ± ۶۴/۱ روز و ۵۸/۰ ± ۸۹/۱ روز بود که تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه مشاهده گردید (۰۲۸/۰p=). همچنین در مقایسه میزان خونریزی حین عمل در میوکتومی به روش لاپاروسکوپی و لاپاراتومی، میانگین میزان افت هموگلوبین به ترتیب برابر ۸۹/۰ ± ۹۲/۱ واحد و ۸۷/۰ ± ۲۴/۲ واحد بود. تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه وجود داشت (۰۰۳/۰p=). به طور معنی داری میوم های متعدد در بیماران گروه لاپاراتومی بیشتر (۳۸ در مقابل ۲۸ درصد؛ ۰۳۱/۰p=) و در مقابل میوم های منفرد در گروه لاپاروسکوپی بیشتر بود (۸۲ در مقابل ۶۲ درصد؛ ۰۳۱/۰p=). اندازه میوم ها در گروه لاپاراتومی به طور معنی داری بیشتر از گروه لاپاروسکوپی بود. از نظر طبقه بندی FIGO، در گروه لاپاراتومی طبقه ۵-۲ در ۴۴ درصد و طبقه ۵ در ۴۰ درصد بیماران مشاهده گردید؛ و در گروه لاپاروسکوپی بیشتر بیماران (۵۶ درصد) طبقه ۵-۲ بودند. طول مدت عمل در گروه لاپاراتومی به طور معنی داری کمتر از لاپاروسکوپی بود (۰۰۱/۰p=). طبق نتایج به دست آمده،در ارتباط با مقایسه ضخامت و واسکولاریته میومتر در محل اسکار میومکتومی در روش لاپاروسکوپی و لاپاراتومی، پس از ۶ ماه واسکولاریته میومتر در محل اسکار میومکتومی نرمال بود. همچنین تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه جراحی از نظر ضخامت و واسکولاریته میومتر مشاهده نشد (۰۵/۰p>). در مقایسه مدت زمان مورد نیاز برای کسب واسکولاریته مناسب (مشابه سایر قسمت های میومتر) و حداقل ضخامت میومتری 2 میلی متر در محل اسکار میومکتومی در دو روش لاپاروسکوپی و لاپاراتومی بین دو گروه تفاوت آماری معنی داری مشاهده نشد (۰۵/۰p>).در مقایسه تعداد موارد باز شدن آندومتر حین عمل در میومکتومی با دو روش لاپاروسکوپی و لاپاروتومی بین دو گروه تفاوت آماری معنی داری مشاهده نشد؛ تعداد موارد بازشدن آندمتر در گروه لاپاروسکوپی ۳ مورد (۶ درصد) و در گروه لاپاروتومی ۵ مورد (۱۰ درصد) بود (۲۱۸/۰p=). همچنین در ۸ مورد (۱۶ درصد) نیاز به تغییر لاپاروسکوپی به لاپاراتومی وجود داشت.