مقایسه میزان بی حسی با لیدوکایین و شربت دیفن هیدرامین با بدون بی حسی بر روی پوست قبل از اقدام به رگ گیری

Abstract

با توجه به اینکه مطالعه ای در بالغین در خصوص میزان درد در رگ گیری با برانولهای با قطر بزرگتر وجود ندارد و در اورژانس گهگاه برای دلایل خاصی از برانولهای با قطر بزرگ رگ گیری شود لذا بر آن شدیم تا مطالعه ای طراحی کنیم که بتواند بی حسی نسبی برای رگ گیری ایجاد و رضایتمندی بیمار را بالا ببرد.

روش اجرا: این مطالعه یک مطالعه مداخله ای است که در آن بیمارانی که به هر دلیلی نیازمند رگ گیری با برانول می باشند وارد مطالعه می شوند. در این مطالعه بر اساس مطالعات مشابه، در هر گروه 50 نفر قرار گرفت. بیمارانی که GCS آنهل زیر 15 باشد و یا درد شدید در یکی از مناطق بدن داشتند و بیماران زیر 18 سال از مطالعه خارج شدند. تمامی رگ گیری ها توسط یک نرس دوره دیده انجام گرفت. محل رگ گیری در تمامی بیماران ورید آنتی کوبیتال بود. در گروه لیدوکایین از لیدوکائین 2% در گروه دیفن هیدرامین از شربت دیفن هیدرامین استفاده شد و در گروه چهارم از EMLA جهت بی حسی موضع استفاده گردید، بعد از رگ گیری میزان درد با Analoge pain scale پرسیده شد. بیماران به صورت راندوم در 4 گروه، آب، لیدوکائین، دیفن هیدرامین، EMLA قرار گرفتند.

نتایج: در مقایسه تفاوت سنی بین این چهار گروه، تفاوت معنی داری بین سن بیماران در این 4 گروه یافت نشد (Pv=0.993). شدت درد در بین چهار گروه تفاوت معنی داری نشان می دهد (Pv<0.001). شدت درد بین گروه آب با گروه دیفن هیدرامین تفاوت معنی داری نشان می دهد(Pv<0.001). شدت درد بین گروه لیدوکائین با گروه دیفن هیدرامین تفاوت معنی داری نشان نمی دهد(Pv=0.516). شدت درد بین گروه EMLA با گروه دیفن هیدرامین تفاوت معنی داری نشان می دهد(Pv<0.001).