بررسی نفوذپذیری روده ای نانواسپونژهای سیکلودکسترینی نیفدیپین با روش single pass intestinal permeability
Abstract
مقدمه: نیفدیپین در درمان اختلالات کاردیوآنژیومیوپاتی استفاده می شود، به دلیل محلولیت ضعیف نیفدیپین فراهمی زیستی خوراکی آن کم است.در سیستم طبقه بندی بیوفارماسی این دارو جزو داروهای کلاس دوم است وبا دارا بودن محلولیت ضعیف ونفوذپذیری بالا ، فراهمی زیستی ناکاملی دارد، استفاده از نانواسپونژ های سیکلودکسترینی نیفدیپین به عنوان راهکار برای افزایش فراهمی زیستی نیفدیپین در نظر گرفته شده است. نانواسپونژهای سیکلودکسترینی ساختار های اسفنجی شکل ازسیکلودکسترین ها هستند که با پیوند های کربنات به هم متصل شده اند، این ساختار ها ظرفیت بالایی برای بارگیری، افزایش محلولیت، اصلاح رهش و محافظت از مولکول ها را دارند.
هدف: این پایان نامه بررسی نفوذپذیری روده ای نانواسپونژ های سیکلودکسترینی نیفدیپین با روش SPIP و مقایسه آن با داروی محلول ساده نیفدیپین است.
روش کار و مواد: جهت اندازه گیری قابلیت نفوذ روده ای از روش SPIP استفاده شد. در این روش پس از کانولاسیون ژوژنوم روده رت، دارو با سرعت ثابت وارد روده شده و با مقایسه غلظت تصحیح شده خروجی به غلظت ورودی دارومیزان قابلیت نفوذ روده ای (Peff) محاسبه گردید.
محلول نیفدیپین لودشده درنانواسپونژ ها و محلول نیفدیپین تهیه شد، همچنین نمونه جامد نانواسپونژهای سیکلودکسترینی نیفدیپین پس ازخشک شدن دردسیکاتور تهیه شد و در معرض نور مرئی و فرابنفش قرار گرفت،
یافته ها: قابلیت نفوذپذیری روده ای در رت ها نیفدیپین با غلظت 6 میکروگرم بر میلی لیتربرابر با 3-10 × 59/4 (cm/min) بدست آمد، همچنین مقدار عددی (Peff) برای نانواسپونژهای سیکلودکسترینی نیفدیپین برابر3-10 × 68/13 (cm/min) محاسبه شد. همچنین در تست حساسیت نوری برای محلول نیفدیپین لود شده در نانواسپونژها 7/34 % کاهش مقدار پس از اتمام تست مشاهده شد، که در مورد محلول نیفدیپین این کاهش 5/53 % بود و برای کنترل که حاوی محلول نیفدیپین پوشانده شده با ورق آلمینیومی بود 3/13 %کاهش مقدار مشاهده شد.
برای گروه دوم در تست پایداری نوری که شامل نمونه های جامد بود ، برای نمونه جامد نیفدیپین 44% کاهش مقدار پس از اتمام تست محاسبه شد و در نانواسپونژ های حاوی نیفدیپین 9/6 % کاهش مقدار و همچنین در مورد کنترل که پود نیفدیپین پوشانده شده با ورق آلمینیومی بود، 4/5 % کاهش مقدار مشاهده شد.
نتیجه گیری: قابلیت نفوذ روده ای نیفدیپین در صورت استفاده از نانواسپونژهای سیکلودکسترینی افزایش می‌یابد. همچنین پایداری نوری نیفدیپین در صورت استفاده از نانواسپونژهای سیکودکسترینی افزایش می یاید.