بررسی تأثیر اتوفاژی بر قدرت تمایزی پریسیت¬های نابالغ به سلول‌های رده اندوتلیالی، پریسیت بالغ و کاردیومیوسیت¬ها
Abstract
مطالعات زیادی در جهت افزایش پتانسیل ترمیمی سلول‌های بنیادی انجام‌گرفته است. در این مطالعه، ما درصدد ارزیابی این فرضیه هستیم که مدولاسیون اتوفاژی می‌تواند پتانسیل تمایزی سلول‌های CD146+ به سلول‌های قلبی را تغییر دهد یا خیر.
روش¬ها: در این مطالعه، سلول‌های CD146+ از خون آسپیره شده از مغز استخوان جداسازی و به سلول‌های پریسیتی، اندوتلیالی و کاردیومیوسیتی تمایز داده شد و اتوفاژی در آن‌ها با 50 میکرومولار متفورمین تحریک و با 15 میکرومولار هیدروکسی¬کلروکوئین مهار شد. سطوح پروتئین¬های درگیر در اتوفاژی، با وسترن بلاتینگ ارزیابی شدند. محتوای نیتریک اکسید گروه‌های مختلف با تست گریس اندازه‌گیری شد. سپس، میزان بیان ژنی مارکر‌های درگیر در تمایز و پروتئین¬های تمایزی اندازه¬گیری شد. همچنین، ظرفیت ترشح اگزوزومی گروه‌های مختلف اندازه‌گیری شد.
یافتهها: نتایج حاکی از آن هستند که مدولاسیون فاکتورهای اتوفاژی در سلول‌های CD146+ متمایز شده در مواجهه با متفورمین و هیدروکسی¬کلروکوئین اتفاق افتاده است (05/0>P). مهار اتوفاژی در مقایسه با تحریک آن، محتوی نیتریک اکسید را افزایش می‌دهد (05/0>P). نتایج حاصل از آنالیز بیان ژنی نشان می‌دهد که درمان سلول‌ها با مدولاتورهای اتوفاژی، بیان ژن¬های WE-cadherin, cTnI و α-SMA را تغییر می‌دهد (05/0>P). نتایج آنالیز پروتئینی نشان می‌دهد که سنتز پروتئینی همه مارکر‌های اختصاصی رده تحت شرایط مهاری و تحریکی اتوفاژی تغییر پیدا می‌کند. با مدولاسیون اتوفاژی، تفاوت معنی¬داری در میزان بیان سطوح گیرنده¬های تیروزین کینازی بعد از مدولاسیون اتوفاژی مشاهده نشد. آنالیز اسیدهای چرب بیانگر این است که اسیدهای چرب غیراشباع بعد از مواجهه با هیدروکسی¬کلروکوئین افزایش می¬یابد (05/0>P). درمان سلول‌ها با هیدروکسی¬کلروکوئین سطوح سایتوکاین¬های التهابی را در مقایسه با سلول‌های تیمار شده با متفورمین افزایش می‌دهد. نتایج حاکی از آن هستند که افزایش ترشح اگزوزوم¬ها در سوپرناتانت سلول‌های درمان شده با هیدروکسی¬کلروکوئین در مقایسه با متفورمین افزایش می¬یابد (05/0>P).