تأثیر آموزش خودمراقبتی برآگاهی از خطر در بیماران مبتلا به صرع و مراقبین خانوادگی مراجعه کننده به کلینیک بیمارستان رازی تبریز

Abstract

مقدمه: در بیماران مبتلا به صرع و مراقبین خانوادگی آگاهی از خطر صرع می تواند جنبه های مختلف سلامت آنان را تحت تأثیر قرار دهد آنها برای بهبود کیفیت زندگی خود به آموزش موثر نیاز دارند. این پژوهش با هدف تأثیر آموزش خودمراقبتی بر آگاهی از خطر در بیماران مبتلا به صرع و مراقبین خانواده با استفاده از روش‌های آموزش حضوری و پمفلت بود. روش کار: در این مطالعه ی نیمه تجربی، 120 نفر بیمار مبتلا به صرع به همراه 120 نفر مراقب خانوادگی مراجعه کننده به کلینیک سرپایی مغز و اعصاب به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. پرسشنامه های آگاهی از خطر صرع برای بیماران و مراقبین خانوادگی قبل و یک ماه پس از آموزش تکمیل شد. گروه مداخله محتوای خودمراقبتی خطر صرع را در یک جلسه 60 دقیقه ای به روش حضوری دریافت کردند. گروه کنترل محتوای آموزشی معادل را به روش پمفلت دریافت کردند. تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS 21 و با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی انجام شد. یافته ها: قبل از آموزش، هر دو گروه از نظر نمره آگاهی از خطر صرع برابر بودند (p>0.05). پس از آموزش، میانگین نمرات همه ابعاد آگاهی از خطر صرع در هر دو گروه مداخله و کنترل به طور معنی داری افزایش یافت (001/0>p). همچنین به جز ابعاد سلامت جسمی و روانی (p>0.05)، میانگین نمرات سایر ابعاد در گروه مداخله نسبت به گروه کنترل بیشتر بود (01/0>p).

نتیجه گیری: آموزش خودمراقبتی در مورد خطر صرع با استفاده از روش های استاندارد حضوری چهره به چهره و روش پمفلت، آگاهی از خطر صرع را در بیماران و مراقبین خانوادگی بهبود بخشید. روش حضوری نسبت به پمفلت موثر بود. پرستاران می توانند با توجه به شرایط و امکانات در دسترس، روند آموزش و یادگیری بیماران را تسهیل کنند.