بررسی میزان بازتوانی در بیماران استروک و مقایسه آن با گایدلاین کانادا

Abstract

توانبخشی یکی از اجزای مهم بهبود است که برای کمک به بیماران در بازیابی مهارت های از دست رفته، یادگیری مجدد وظایف و به دست آوردن استقلال ضروری است. به دنبال سکته مغزی، بسیاری از افراد به طور مداوم نیاز به توانبخشی برای ادامه نقص مربوط به نقص عصبی نیاز دارند. لذا هدف از این مطالعه، بررسی میزان انجام توانبخشی در بیماران دچار استروک مراجعه کننده به اورژانس، میزان مراجعه و پیامد آن می باشد. روش اجرا: با توجه به اینکه داده ها از رجستری استروک و لیست ورودی توانبخشی استخراج خواهد شد و صرفا بیمارانی که به بخش توانبخشی مراجعه نموده اند وارد مطالعه می شوند. سپس، ضایعه بیمار که نیاز به توانبخشی دارد ( اعم از پارزی، پلژی، آفازی، بلع و.......) یادداشت شده و اینکه برای بازتوانی ارجاع شده یا خیر یادداشت می گردد. سپس پیگیری مستندات نموده و اینکه بیمار توانبخشی را کامل طی نموده یا خیر ارزیابی می گردد و نهایتا پیامد بیمار از دید توانبخشی چه بوده است ثبت می گردد. در نهایت داده ها با دستورالعمل کانادایی توانبخشی بیماران استروک مقایسه می گردد. نتایج: در این مطالعه 1863 بیمار وارد مطالعه شدند سن بیماران 55 تا 80 سال بوده که اغلب بیماران دارای 57 تا 77 سال بود. در بررسی توزیع جنسی بیماران هر دو جنس تقریبا برابر درگیر بودند. بیش از نیمی از بیماران در زمان بستری تحت فیزیواراپی و توانبخشی قرار گرفته بودند. در زمان ترخیص بیماران، همه بیماران برای انجام توانبخشی معرفی شده بودند اما نزدیک به 30 درصد بیماران به فیزیوتراپی و توانبخشی مراجعه نموده بودند. در بررسی ارتباط بین انجام توانبخشی با پیامد سه ماهه بیماران، ارتباط وجود دارد ولی این ارتباط متوسط بوده است. یعنی بیمارانی که تحت فیزیوتراپی و توانبخشی قرار گرفته بودند احتمال زنده ماندن بیشتری نسبت به سایرین داشتند. در بررسی ارتباط بین انجام توانبخشی با mRS سه ماهه بیماران، ارتباط وجود دارد ولی این ارتباط ضعیف بوده است یعنی بیمارانی که تحت فیزیوتراپی و توانبخشی قرار گرفته بودند نمره mRS نسبتا بهتری را نسبت به سایرین داشتند اما این تفاوت چشمگیر نبود.