تأثیر ورزش ارادی بر بیان miRNA-192 و میزان پروتئینهای TGF-β (transforming growth factor) و SIP1 (Smad-interacting protein 1) بافت کلیه در موشهای صحرایی نر دیابتی نوع دو

Abstract

نفروپاتی به عنوان یک عارضه مهم در دیابت گزارش شده است. از آنجایی که فعالیت فیزیکی و ورزش می¬تواند سبب کاهش شیوع سندرم های متابولیکی و جلوگیری از پیشرفت عوارض دیابت نوع دو گردد؛ لذا در این مطالعه بر آن شدیم که به تأثیر ورزش بر روند نفروپاتی از طریق مسیر بیان miRNA-192 و میزان پروتئینهای TGF-β و SIP1 در بافت کلیه موشهای صحرایی دیابتی نوع دو بپردازیم. روش کار: ۴0 رت نر نژاد Wistar در محدوده وزنی ۲۲۰- ۱۸۰ گرم طبق گروه‌های زیر مورد بررسی قرار گرفت: ۱) گروه کنترل ۲) گروه دیابتی ۳) گروه ورزش ارادی ۴) گروه دیابتی و ورزش ارادی. القای دیابت نوع ۲ از طریق رژیم غذایی با چربی بالا و به دنبال آن ‌یک دوز تزریق داخل صفاقی استرپتوزوتوسین ( mg/kg۳۵) انجام شد. ورزش داوطلبانه نیز به مدت ۱۰ هفته از طریق چرخ دوار انجام گرفت. پس از اتمام مداخلات و القای بیهوشی عمیق، کلیه راست از بدن حیوان خارج‌ و برای تعیین میزان بیان miRNA-192 به روش qPCR و میزان پروتئینهای TGF-β و SIP1 به روش وسترن بلات فریز شدند. یافته¬ها: افزایش میزان بیان پروتئین TGF-β و سطوح miRNA-192 و کاهش بیان پروتئین SIP1 در بافت کلیه گروه دیابتي در مقایسه با گروه کنترل مشاهده شد. به علاوه اعمال ورزش داوطلبانه باعث کاهش معنی¬دار miRNA-192 و افزایش بیان پروتئین SIP1 در مقایسه با گروه کنترل گردید. در گروه دیابتی دریافت کننده ورزش داوطلبانه، کاهش معنی¬دار در میزان بیان پروتئین TGF-β و سطوح miRNA-192 و نیز افزایش معنی¬دار در بیان پروتئین SIP1 در مقایسه با گروه دیابتی مشاهده شد.