مقایسه ی هالوپریدول در مقایسه با دکسمدتومیدین در پیشگیری از دلیریوم پس از اعمال جراحی قلب: کارآزمایی بالینی دوسوکور

Abstract

شیوع بالای دلیریوم بعد از اعمال جراحی قلب و تاثیر منفی آن بر سلامت بیماران، اهمیت پیشگیری از آن را نشان می دهد. هدف از این مطالعه بررسی و مقایسه هالوپریدول و دکسمدتومیدین در پیشگیری از بروز دلیریوم پس از اعمال جراحی قلب می باشد. روش اجرا: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی شده ودو سوکور میباشد که در طی بازه زمانی اول اردیبهشت ماه تا پایان مهر ماه 1401 دراتاق عمل بیمارستان قلب شهید مدنی دانشگاه علوم پزشکی تبریزانجام شد. بعد از کسب تاییدیه ی کمیته اخلاقی دانشگاه علوم پزشکی تبریز و اخذ رضایت نامه آگاهانه کتبی از تمام بیماران, تعداد 180 بیمار بزرگسال کاندیدای عمل جراحی قلبی الکتیو با بای پس قلبی ریوی در بیمارستان قلب شهید مدنی, به ترتیب مراجعه به اتاق عمل, بصورت اتفاقی در یکی از دو گروه 90 نفره هالوپریدول یا دکسمدتومیدین قرار گرفتند. لیست اتفاقی سازی در اختیار یکی از همکاران مطالعه قرار گرفت که مسئول تهیه ی داروی treatment بوده و در اداره ی بیهوشی و جمع آوری داده ها نقشی نداشت. روش های آمادگی قبل از عمل، القای و نگهداری بیهوشی و اداره بای پس قلبی ریوی در تمام بیماران بدون مداخله طبق روتین بود. القای بیهوشی با فنتانیل و میدازولام و سیس اتراکوریوم و نگهداری بیهوشی با انفوزیون فنتانیل و میدازولام و سیس اتراکوریوم انجام گرفت. پس از اتمام عمل جراحی طبق روتین بیمارستان, تمامی بیماران بصورت انتوبه به بخش ICU جراحی قلب پذیرش شدند. برای بیماران به محض رسیدن به ICU تجویز داروی treatment شروع شد. داروی treatment در هر دو گروه شامل دوز لودینگ و سپس انفوزیون بود که داروی بولوس در گروه هالوپریدول حاوی 2.5 میلی گرم هالوپریدول و در گروه دکسمدتومیدین حاوی 0.6 میکروگرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن، دکسمدتومیدین بود که در مدت 10 دقیقه انفوزیون شد. سپس انفوزیون داروی treatment شروع شد که بصورت یک سرنگ 40 سی سی حاوی 5 میلیگرم هالوپریدول یا دکسمدتومیدین 8 میکروگرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن در داخل یک سرنگ 40 سی سی رقیق شده و با سرعت 4 سی سی در ساعت تا 12 ساعت ادامه یافت. در مدت بستری در ICU با ابزار CAM_ICU بروز دلیریوم در دو گروه پایش و ثبت شد. در کنار ثبت داده های دموگرافیک، اطلاعات مربوط به عمل و بای پس قلبی ریوی، وضعیت همودینامیک، موربیدیتی، مدت نیاز به تهویه ی مکانیکی و بستری در ICU ثبت و بین دو گروه مقایسه شد و نقش احتمالی پارامتر های بیمار و پارامتر های بیمارستانی در بروز دلیریوم بررسی شد. یافته ها: توزیع داده های جنس، سن، وزن، بیماری های زمینه ای، نوع عمل، مدت عمل و بای پس قلبی ریوی و میزان خونریزی 24 ساعت اول در دو گروه یکسان بود. اما مدت نیاز به تهویه مکانیکی و بستری در ICU در گروه هالوپریدول کمتر از گروه دکسمدتومیدین بود (05/0(p˂. دلیریوم در 65 بیمار (51/36%) تشخیص داده شد. بروز دلیریوم در گروه هالوپریدول کمتر از گروه دکسمدتومیدین بود [22 بیمار (71/24%) در مقابل 43 بیمار (31/48%)، 001/0p=]. در گروه هالوپریدول نیاز به تهویه مکانیکی و بستری در ICU کمتر از گروه دکسمدتومیدین بود (05/0(p˂. ضمناً در بیماران دلیریومی نسبت به بیماران بدون دلیریوم، سن بیشتر، میزان کسر جهشی بطن چپ کمتر، مصرف فراورده های خونی بیشتر، خونریزی 24 ساعت اول بیشتر و مصرف فراورده های خونی در ICU بیشتر، نیاز به تهویه مکانیکی و بستری در ICU بیشتر بود.