تاثیر حجم متوسط پلاکتی بر پروگنوز بیماران با جراحی بای‌پس شریان کرونری انتخابی از طریق گرفت صافنوس

Abstract

جراحی بای‌پس عروق کرونری در درمان بیماری‌های عروق کرونری بسیار مؤثر است. معمولاً از ورید صافنوس به عنوان گرافت در این جراحی‌ها استفاده می‌شود. با این حال، میزان باز ماندن این ورید‌ها به علت آترواسکلروزیس پائین می‌باشد. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر حجم متوسط پلاکتی بر پروگنوز بیمارانی که تحت جراحی بای‌پس عروق کرونری از طریق گرافت صافنوس قرار می‌گیرند بود. روش کار: اطلاعات بیماران مدنظر از مرکز قلب شهید مدنی تبریز در فاصله سال‌های 90 تا 97 که اطلاعات پیگیری آنان حداقل برای دو سال موجود بود و پس از CBAG تحت آنژیوگرافی کرونری قرار گرفته بودند از پرونده بیماران استخراج گردید. با احتساب معیارهای ورود و خروج مطالعه تعداد 150 بیمار وارد مطالعه شدند. بیماران بر اساس ابتلا به SVGD و مرگ و میر به دو گروه تقسیم شدند. یافته‌ها: متوسط MPV موقع CAG در بیماران مبتلا به SVGD به طور معنی‌داری بیشتر از بیماران بدون SVGD بود (<0.001). این در حالی است که تفاوت معنی‌داری از نظر تعداد پلاکت‌های بین بیماران با و بدون SVGD وجود نداشت (0.8۲4=p). علاوه بر این نسبت MPV/PC در بین بیماران مبتلا به SVGD به طور معنی‌داری بیشتر از سایر بیماران بود (0.۰۴۲=p). مساحت زیر نمودار ROC برای فاکتورهای MPV در زمان CAG، MPV/PC در زمان CAG به ترتیب برابر 0.852، 0.597 بود.