بررسی تحمل فعالیت در افراد زیر 20 سال مبتلا به سیستیک فیبروزیس و مقایسه با افراد سالم

Abstract

بیماری سیستیک فیبروزیس یک بیماری با توارث اتورومال مغلوب است که با درگیری مالتی سیستم و عوارض و علائم متعدد در طول زندگی فرد همراه است. به دلیل درگیری سیستم تنفسی، سوءتغذیه و عوارض سیستم عضلانی اسکلتی و گوارشی در این بیماران، توان تحمل فعالیت در آن‌ها کاهش می‌یابد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی توان تحمل فعالیت فیزیکی در کودکان 7 تا 20 ساله مبتلا به CF به‌وسیله تست 6MWT و مقایسه آن با افراد سالم در همین رده سنی می‌باشد. روش‌ها: مطالعه کنونی یک مطالعه توصیفی، تحلیلی می‌باشد که طی یک سال در بیمارستان کودکان دانشگاه علوم پزشکی تبریز و مرکز طب فیزیکی و توان‌بخشی، انجام‌شده است، بیماران با تشخیص قطعی CF در محدوده سنی 7 تا 20 ساله که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند، 50 نفر به‌صورت رندوم انتخاب و برای شرکت در مطالعه دعوت شدند. قبل از حضور در آزمون 6MWT، از بیماران اسپیرومتری به عمل آمد که نتایج آن در پرونده بیماران ثبت گردید. سپس در مورد نحوه انجام آزمون به آن‌ها توضیح داده شد. بیماران به مرور در مرکز حضور یافته و تحت انجام آزمون 6MWT قرار گرفتند، قبل از انجام آزمون، قد، وزن، سن، BMI، علائم حیاتی و SPO2 بیماران ثبت گردید و همین طور بلافاصله بعد از آزمون مسافت طی شده در تست، علائم حیاتی و SPO2 بیماران اندازه‌گیری و در برگه آزمون درج گردید، در گروه دوم که شامل 20 نفر کودک 7 تا 20 ساله سالم بودند. آزمون 6MWT انجام شد و قبل و بعد از انجام آزمون علائم حیاتی و SPO2 آنان و همچنین مسافت طی شده در 6 دقیقه توسط آن‌ها ثبت گردید، سپس از آزمون‌های آماری کلموگروف – اسمیرنوف و آزمون تی تست مستقل، من‌ویتنی و آزمون کروسکال والیس برای مقایسه و بررسی نتایج استفاده گردید. یافته‌ها: میزان مسافت پیموده شده در گروه بیماران تفاوت معناداری با گروه کنترل داشت (P<0.001). SPO2 بیماران، بعد از انجام تست دارای تفاوت معناداری با گروه افراد سالم بود. همین‌طور میزان ضربان قلب و تنگی نفس بعد از انجام تست 6MWT در گروه بیماران، در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معناداری داشت. در گروه بیماران با افزایش سن بیمار، میزان FEV1 کاهش می‌یافت و همچنین کاهش SPO2 در پایان تست 6MWT با میزان FEV1 بیماران مرتبط بود به‌گونه‌ای که بیماران دارای FEV1 کمتر، SPO2 کمتر و تنگی نفس بیشتری را در پایان آزمون دارا بودند. در گروه بیماران، افراد با فیزیوتراپی منظم قفسه سینه دارای مسافت پیموده شده بیشتر و افت میزان اشباع اکسیژن و تنگی نفس کمتری نسبت به بیماران بدون فیزیوتراپی منظم بودند.