نقش اختلالات روان‌پزشکی در رفتار ترافیکی عابرین پیاده

Abstract

حوادث ترافیکی از مهم‌ترین مشکلات حوزه بهداشت عمومی بوده و بار اقتصادی زیادی را برای جوامع مختلف به همراه دارد. هدف از انجام این مطالعه بررسی نقش اختلالات روان‌پزشکی در رفتار ترافیکی عابرین پیاده بود. مواد و روش‌ها: این پژوهش یک مطالعه مقطعی توصیفی-تحلیلی بوده و در منطقه کوهورت ترافیک شهر تبریز انجام شد. در مراجعه به درب خانوارها ابتدا پرسشنامه‌های غربالگری PTSD5 و رفتار ترافیکی عابرین پیاده در افراد بالای 18 سال تکمیل شد. در مرکز تحقیقات پیشگیری از حوادث ترافیکی برای همه این افراد مصاحبه روان‌پزشکی براساس مصاحبه نیمه ساختاریافته SCID DSM IV توسط روان‌پزشک و یا دستیار روان‌پزشکی تکمیل شد. واحدهای نمونه‌گیری در این مطالعه شامل انسان و مرحله تصادف بود. در این فاز، اطلاعات مربوط به بعد انسان در مرحله پیش از تصادف برای 100 خانوار گردآوری شد. این فاز به‌مدت پنج ماه از شهریورماه 1400 تا پایان دی‌ماه 1400 ادامه یافت. یافته‌ها: در این مطالعه، از میان فاکتورهای رفتار ترافیکی، تنها متغیر رعایت قوانین ترافیکی در دو گروه عابرین پیاده بدون بیماری و بیش از یک بیماری روانی به‌طور معنادار بیش از گروه عابرین پیاده با یک بیماری روانی بود (P-value=0.042)؛ از سوی دیگر از میان فاکتورهای رفتار ترافیکی، هیچ‌کدام از متغیرهای رعایت قوانین ترافیکی، رفتار نقض و تخلف، رفتار مثبت، حواس‌پرتی، خشونت و نمره کلی رفتار ترافیکی بین دو گروه عابرین پیاده با اختلال اضطرابی منتشر و بدون اختلال اضطرابی منتشر تفاوت معنادار آماری وجود نداشت (P-value>0.05). از میان فاکتورهای رفتار ترافیکی، متغیر رفتار مثبت در گروه عابرین پیاده بدون اختلال افسردگی به‌طور معنادار بیش از گروه عابرین پیاده با اختلال افسردگی بود (P-value<0.001)؛ از سوی دیگر متغیر خشونت در گروه عابرین پیاده با اختلال افسردگی به‌طور معنادار بیش از گروه عابرین پیاده بدون اختلال افسردگی بود (P-value=0.001).