مدل بندی ارتباط بین کلیرانس داروها در انسان و موش صحرایی با استفاده از پارامتر های ساختمانی
Abstract
کلیرانس پلاسما پارامتر فارماکوکینتیکی مهمی است که توانایی کلی ارگانیسم زنده برای حذف دارو را بیان می کند. از گونه های حیوانی، مانند موش صحرایی، برای ارزیابی فعالیت بیولوژیک و فارماکوکنتیک دارو مانند کلیرانس استفاده می شود. ارتباط بین کلیرانس یک دارو در موش صحرایی و انسان کمتر مورد مقایسه واقع شده است. هدف: هدف این مطالعه توسعه ی یک روش پیش بینی برای ارزیابی ارتباط بین کلیرانس داروها در موش صحرایی و انسان با استفاده از توصیف گرهای ساختمانی می باشد که مشخص می کند کلیرانس چه داروهایی تطابق قابل قبولی بین موش صحرایی و انسان دارند.روش کار: داده های گزارش شده برای کلیرانس داروها در انسان و موش صحرایی از منابع جمع آوری شد.. برای این مدل بندی هفده توصیف گر برای داروها محاسبه شد که لگاریتم ضریب توزیع بین اکتانول و آب، اسیدیته پیوندهای هیدروژنی مولکول، حجم مک گوان، سطح قطبی، رفراکسیون مولی مازاد، تعداد گروههای عاملی دهنده پیوند هیدروژنی و تعداد پیوند های قابل چرخش مولکول با استفاده از رگرسیون لجستیک به عنوان بهترین توصیف کننده ها برای این مدل بندی انتخاب شدند. در نهایت اعتبارسنجی مدل ها صورت گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که این مدل بندی روشی ساده، سریع و بدون صرف هزینه برای بررسی ارتباط بین کلیرانس انسان و موش صحرایی با استفاده از ویژگی های ساختمانی می باشد که میتوان با آن میزان تطابق کلیرانس داروها در انسان و موش صحرایی را با دقت بالای 74 درصد پیش بینی نماید.نتیجه گیری: با توجه به نتایج مربوط به معتبر سازی، روش توسعه یافته از دقت بالایی جهت بررسی وجود ارتباط کلیرانس داروها در انسان و موش صحرایی برخوردار است و همچنین می توان با در نظر گرفتن ویژگی های ذکر شده، این مدل بندی را برای بررسی کلیرانس به دارو های مختلف تعمیم داد.