تاثیر افزودن نانوذرات هیدروکسی آپاتیت بر استحکتم کششی نانوفیبرعای ژلاتین -کورکومین

Abstract

مقدمه مهندسی بافت استخوان ، از سلولهای کشت شده، فاکتورهای بیولوژیکی فعال و داربست برای ترمیم ساختار و عملکرد استخوان استفاده می کند .در بین انواع مختلف مواد ، کامپوزیت ها با توجه به خصوصیات ویژه شان بیشترین کاربرد برای ساخت داربست استخوانی را دارند . داربست های کامپوزیتی شامل یک فاز معدنی مانند هیدروکسی آپانیت (HA) به همراه یک پلیمر طبیعی مانند ژلاتین هستند .امروزه کامپوزیت ها ، جای خود را به نانو کامپوزیت ها که استحکام بیشتری دارند داده اند. هدف مطالعه ی حاضر بررسی تاثیر افزودن نانوذرات هیدروکسی آپاتیت بر استحکام کششی نانو فیبرهای ژلاتین -کورکومین می باشد. روش کار 36 عدد نانوفیبر تهیه شده به روش الکترواسپینینگ در ابعاد دو در دو سانتی متر مربع در 6 گروه براساس تر و خشک بودن ، حاوی یا فاقد هیدروکسی آپاتیت و کورکومین بودن بررسی شدند آزمون استحکام کششی توسط دستگاه ( Zwick Roell Materials Testing Systems, model 1 M/H; Germany) انجام گرفت. برای بررسی نرمال بودن واحد ها از آزمون شاپیرو ویلک و به منظور مقایسه استحکام کششی بین گروه ها از آنالیز واریانس یک طرفه استفاده شد. نرم افزار SPSS نسخه 25 برای تجزیه و تحلیل داده ها با مقدار احتمال کمتر از 0.05 ( پنج صدم ) به عنوان سطح معنی داری مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها میانگین استحکام کششی در گروه فاقد کورکومین و نانو هیدروکسی آپاتیت در حالت ترکمترین مقدار و در گروه حاوی کورکومین و نانو هیدروکسی آپاتیت در حالت خشک بیشترین مقدار را داشت (p-value<0.0001). استحکام کششی نانوفیبر ژلاتین-کورکومین/ هیدروکسی آپاتیت در حالت خشک و تر با هم تفاوتی نداشتند. افزودن هیدروکسی آپاتیت به نانوفیبر ژلاتین- کورکومین باعث بهبود استحکام کششی نانوفیبرها در هر دو حالت تر و خشک (در مقایسه با سایر گروه ها) شده است. بحث و نتیجه گیری نتایج مطالعه ی ما نشان داد که استحکام کششی نانوفیبر ژلاتین-کورکومین/ هیدروکسی آپاتیت در حالت خشک و تر با هم تفاوتی نداشتند. افزودن کورکومین به ساختار نانوالیاف ژلاتین در حالت تر استحکام کششی آن را افزایش می دهد. افزودن نانوهیدروکسی آپاتیت به ساختار نانوالیاف ژلاتینی در حالت خشک و تر استحکام کششی آن را افزایش می دهد. با توجه به خصوصیات فیزیکوشیمیایی ویژه، خواص آنتی میکروبیال مناسب و نیز استحکام کششی افزایش یافته، بنظر می رسد که این نانوالیاف بتوانند آینده امید بخشی در مهندسی بافت استخوانی و دندانی ایفا نمایند